Van Vevey naar Luzern en daarna door naar Zug |

Tevreden en voldaan verlaten we Vevey, maar we kijken uit naar Luzern. We herinneren ons nog hoe mooi de stad er twee jaar geleden bij lag: het leek er toen zomer, en ook nu zijn de weersvoorspellingen positief. Luzern is mondainer en stadser dan het dorpse Vevey. Het onthaal in het hotel is uiterst vriendelijk; men herinnert ons zich nog en is ons direct van dienst met het uitwisselen van nuttige informatie: ‘Waar is de dichtsbijzijnde supermarkt? Waar is het theater? Welke bezienswaardigheid is een ‘must-see’?’ De technici gaan richting theater en de dansers waaieren uit over de stad en langs het water. En steeds weer dat prachtige uitzicht op de besneeuwde, zonnige bergtoppen rondom de hele stad.

’s Avonds is er een training (meestal een klassieke, maar nu ter afwisseling een yogales) op het toneel, die wordt gegeven door balletmeester Iris Reyes. De hele tournee bewaakt zij het artistieke niveau van de voorstelling en coacht de dansers. Met haar geniet ik die avond van een specialiteit in een traditioneel Zwitsers en plaatselijk zeer befaamd restaurant: een aan tafel bereide Wienerschnitzel.

Duet uit Black Cake (Hans van Manen)

Op vrijdag is er ’s ochtends een voorstelling voor scholen. De theaterzaal is tot aan de nok toe gevuld met meer dan 500 scholieren variërend van 6 tot 16 jaar. De concentratie is groot: er wordt enthousiast geapplaudisseerd tussen de diverse balletten door, maar vervolgens is het weer muisstil. Iedere keer reageert het jonge publiek op dezelfde elementen: de dolle ontwikkelingen in TooT (Didy Veldman), de stoere bewegingen in Master of Puppets, de danssouplesse in de solo Takademe (Robert Battle), de sexy poses in M/C (Cayetano Soto) of het komische duet Black Cake (Hans van Manen). En ’s avonds is er een vrije voorstelling voor families en volwassenen; ook zij reageren op dezelfde elementen. Zijn kinderen dan zo volwassen? Of zijn volwassenen nog kind? 

Voorafgaand aan de avondvoorstelling verzorg ik samen met de company manager van het theater een inleiding voor het publiek. Ik leg hen o.a. uit dat het ‘Nederlandse reissysteem’ zo verschilt van het Duitse of het Zwitserse. Introdans en andere Nederlandse gezelschappen reizen met hun voorstellingen van stad tot stad, terwijl de balletgroep van het Luzerner Theater niet buiten hun eigen stad optreedt. En als de avondvoorstelling is afgelopen, dan weten we dat er nog maar een stad te gaan is. Zaterdag naar Zug voor onze allerlaatste show op zondagavond. En op Koninginnedag.... naar huis.

Gruetzi aus Luzern, Evert Burggrave