Hommeles op weg naar Zug |

Na de staande ovatie in Luzern en de enthousiaste reacties van o.a. de artistiek directrice en de dansers van het ballet van Luzern (hun première bezochten enkelen van ons twee weken geleden) is het tijd voor ontspanning. De bus vertrekt morgen om 10.00 uur en er is tijd om even het ‘nachtleven’ van Luzern mee te maken.

Op zaterdagochtend genieten we nog van de gastvrijheid van de sympathieke crew van het hotel; als we op het terras van de zon genieten serveren ze nog een superlekkere espresso en zwaaien ons daarna hartelijk uit. ‘Komm bald wieder!’

Overigens, een grote pluim voor de Zwitserse buschauffeur die moeiteloos door de smalle straten manoeuvreert. In de stralende zon vervolgt onze weg naar de laatste stad: Zug. De rit duurt maar 30 minuten, lang genoeg om even in slaap te dommelen, tot er een oorverdovende gil klinkt. Een aantal dansers beginnen door elkaar te schreeuwen, de een harder dan de ander: een wesp, help, een wesp. Het klinkt in alle talen door elkaar: Nederlands, Frans, Italiaans, Grieks,... Binnen een minuut is het gevaarlijke beest gegroeid van een dobbelsteen tot een tennisbal. En als doortastende tourmanager treedt je dan direct op en vang je het beest met een in aller haast aangereikte plastic beker en papieren zak. En wat blijkt: het is een prachtige, harige hommel, die het beste met ons voorheeft. Toneelmeester Hans zit op de bijrijdersstoel en laat de hommel vrij door het open raam.

Nog niet bijgekomen van de consternatie rijden we Zug in; we checken in, in ons laatste hotel. De rest van de dag zijn we vrij, nou ja, de technici beginnen ’s middags met de technische voorbereidingen: we wensen hen wederom veel succes en zien hen morgenmiddag bij de repetities.

P.S. Danser Jurrien en danseres Alexis laten in de bus hun filmpje zien, zingend op een Alpenwei: 'The hills are alive with the sound of music. A-ha-ha-ha.' Maar ik heb hen beloofd om het niet aan dit blog toe te voegen. ;-(


Groeten uit Zug, Evert Burggrave