Van Beijing naar Barneveld

De voorstelling in Wuhan is tevens de laatste voorstelling van onze tournee door China: in zestien dagen zes voorstellingen. Alles wordt klaargemaakt voor de terugreis. Decor, rekwisieten en technische apparatuur wordt voorbereid voor het transport over zee en zal pas in januari weer in Nederland arriveren. Dat betekent dat onze souvenirs in de handbagage of eigen koffers moeten, want anders worden de Sinterklaas- en Kerstcadeaus Nieuwjaarsgeschenken. Sommigen van ons brengen een laatste bezoek aan Café Brussels (en inderdaad, de keuken is nog open, dus hoera voor een overheerlijke hamburger) of nemen elders een plaatselijke specialiteit (slang!). Een Nederlander die we in het café ontmoeten is van Shanghai speciaal naar Wuhan gereisd om onze voorstelling te zien. Hij vertelt enthousiast over de voorstelling en neemt ons mee naar een plaatselijke club. Daar gaan de beentjes van de vloer: een ontlading van twee weken tournee.

We zeggen Wuhan gedag en vliegen naar Guangzhou. Bij aankomst worden we overvallen door 27 graden en een prachtige groene stad met een bruisend centrum. Na de incheck is er twee uur tijd om het centrum te verkennen of om even wat mail te checken, vervolgens gaat de hele ploeg (12 dansers, 4 technici, balletmeester, kleedster, marketingmanager en artistiek directeur) in de taxi naar een Indiaas restaurant. Er volgt een ontspannen diner met overheerlijk eten en veel verhalen over onze ervaringen in China. We vergeten even dat we de volgende dag om 06.45 uur moeten uitchecken.

De laatste reisdag van Guangzhou via Beijing naar Amsterdam neemt in totaal 21 uur in beslag. Gehoorzaam volgen we de aanwijzingen op het vliegveld en als makke schapen gaan we bus in bus uit, wachtkamer in wachtkamer uit, want we kijken er naar uit om thuis te komen. En we kijken uit naar onze collega's, de dansers die op tournee zijn met VIER40 en de collega's op kantoor die het KERSTGALA voorbereiden. De eerstvolgende voorstelling van Introdans Ensemble voor de Jeugd is in Barneveld: Schaffelaartheater here we come! Tot ziens in een Nederlands theater bij u in de buurt, Evert Burggrave | Manager public relations en marketing

Tenslotte volgt hieronder een laatste beeldimpressie van de tournee door China:

Mission completed!

Terwijl de technische ploeg de voorstelling zal voorbereiden heeft de rest een vrije dag. Sommigen slapen uit, maar een aantal van ons zijn voor dag en dauw op, nieuwsgierig naar het ontbijt en naar Wuhan. Over het ontbijt kunnen we kort zijn: het is een grote belediging voor de Europeaan. De theepot ziet zwart van de thee, de koffie is transparant, uit het fruitsap zijn alle vitaminen verdwenen, de broodrooster doet het niet en verder is er wat rijst en noedels. Maar snel ontvouwt Wuhan zich als een veelzijdige stad met een prettig winkelcentrum, een prachtige tempel, een uitgestrekt en vooral schoon park (voor het eerst frisse lucht!), een indrukwekkende pagode…

De technici laten weten dat het theater immens is en goed geoutilleerd. Het ligt aan het water en de architectuur doet enigszins aan het Sydney Opera House denken: inspiratie voor Rijnboog? Na een fijne en ontspannende dag komen een aantal van ons samen in café Brussels: keuze uit honderden bieren en de beste salade, hamburger of steak met huisgemaakte Vlaamse frieten of aardappelpuree! We worden er enthousiast ontvangen door de Vlaamse waard en zijn Europese klanten. We voelen ons thuis in Wuhan!

De volgende dag verloopt de repetitie voorspoedig: de technische installatie is in goede conditie (Made in Germany) en de doorloop ziet er goed uit. En toch is het Chinese personeel weer typisch Chinees: geen backstage pas, dan kom je er niet in; kijkje nemen in de zaal, die is net schoongemaakt, dus plaatsnemen niet toegestaan. Maar onverstoord concentreren we ons op de laatste voorstelling van deze tournee.

Voorafgaand aan de voorstelling ontmoeten artistiek directeur en marketingmanager de plaatselijke autoriteiten en burgemeester Pauline Krikke: het weerzien is hartverwarmend. En als de zaal is gevuld verwelkomt de burgemeester van Wuhan haar en het publiek; als ook onze burgemeester het podium betreedt en haar enthousiasme en trots onderstreept kijken de Chinezen hun ogen uit naar deze blonde en lange Europese verschijning. Vervolgens zijn de Introdansers op de top van hun kunnen: de voorstelling is beeldschoon. Alsof ze alle twaalf denken: ‘het is onze laatste voorstelling, dus we laten extra zien wat we waard zijn’. Na afloop is het tijd voor de laatste groepsfoto en worden de laatste praktische details uitgewisseld over het reisschema. Roel Voorintholt roept de hele Introdansploeg bij elkaar, bedankt ze uitgebreid en nodigt ze uit voor een slotdiner in Guangzhou: onze laatste stop voordat we China verlaten. We geven hem en onszelf een enthousiast applaus. Voldaan rollen we de bus in, op weg naar het hotel, een plaatselijke club of toch nog even naar café Brussels (de waard had verzekerd speciaal voor ons zijn keuken open te houden).

Het einde is in zicht van 16 dagen dansavontuur door China. Zowel het werk van Jiri Kylian als van Sidi Larbi Cherkaoui is de Chinezen goed bevallen: een welkome introductie in Westers modern ballet. Alle ups and downs zorgden voor een goede teamspirit: we weten allemaal dat we deze tournee niet snel zullen vergeten.

Rennend naar Wuhan

We verlaten Hefei met gemengde gevoelens. In deze stad zag het publiek er het meest traditioneel uit: harde werkers met scherpe gelaatstrekken, in traditioneel ogende kostuums. Dat ook zij enthousiast op de voorstelling reageren doet er bij ons vertrek even niet toe, want het gaat bijna mis. De kleine bagagewagen voor onze koffers is vervangen door een nog kleiner busje. Men heeft namelijk bedacht dat dit sneller door de kleine straten kan laveren, waardoor we binnen ons krappe tijdschema toch op tijd onze trein halen. Maar zelf zitten we in de standaard touringcar, en die moet ook door die kleine straten. In korte tijd is de bagagewagen uit ons blikveld verdwenen en zitten we zelf muurvast in het drukke ochtendverkeer. Een aantal eenrichtingsstraten zijn zo smal dat er een paar jongens van straat worden geplukt om de spiegels van de geparkeerde auto’s in te klappen. Ook loopt er iemand met een bezem mee om de laaghangende takken omhoog te duwen. Tina Xu, onze plaatselijke begeleidster, laat weten dat we straks heel hard moeten rennen om de trein te halen. En de Chinese pleinen en stations zijn groot, heel groot. Ongeveer 10 minuten aan een stuk rennen we in een lange lijn tussen de verbaasd kijkende Chinezen naar het perron. Daar staat de hogesnelheidstrein naar Wuhan dampend en rokend klaar. En natuurlijk zijn we geplaceerd in het laatste treinstel: aan het perron lijkt geen eind te komen! Zodra we aan boord zijn gaat het richting Wuhan: we kijken er naar uit.

Het landschap glijdt voorbij en wordt steeds fraaier. We rijden door de provincie waar snelwegen langzaam oprukken, maar waar kleine steden er wat karakteristieker uit zien. We vragen ons af hoe lang het zal duren voor ook hier de Chinese bouwwoede zichtbaar zal zijn. Maar we genieten van de zon die de groene heuvels laat schitteren. Als we na een reis van drie uur in Wuhan arriveren zijn we benieuwd naar de overeenkomsten met zusterstad Arnhem. We maken er een spelletje van om herkenbare plekken te vinden en roepen enthousiast: ‘Kijk daar is Sonsbeek, de Rijn, de Bakkerstraat, het Gele Rijdersplein, de Eusebiuskerk. Natuurlijk zijn er ook flats en kantoorgebouwen zoals het stationsgebied, Presikhaaf of Malburgen. We zijn blij om in Wuhan te zijn en checken in bij Hotel Haarhuis.

Flitsende voorstelling.

Gisteren leek alles enigszins volgens planning te verlopen, maar vandaag is alles anders. De technische ploeg van Introdans (1e inspeciënt Hans, toneelmeester Sander, geluidsman Sam en lichtman Rinaldo) vermoedt dat het een flinke klus zal worden om in het Anhui Grand Theater een zogenaamd ‘heldere’ voorstelling in de geplande tijd voor te bereiden. Dat ligt enerzijds aan de grote groep Chinezen die komen assisteren, maar niet altijd weten wat ze doen. Daarnaast beïnvloeden onverwachte omstandigheden het proces. De coulissen bestaan normaalgesproken uit een zwart of nachtblauw velours, in Hefei zijn deze groen. Alle buitendeuren blijven de gehele dag openstaan waardoor de binnentemperatuur naar 12 graden daalt. De straalkachels binnen sorteren geen effect en zorgen voor een onaangename atmosfeer. De verrijdbare lift waarmee lampen en beamer worden opgehangen is een houten trap. En ineens begeeft de lichtinstallatie het: het sturingssysteem van het theater weigert zijn werk te doen en het blijft pikkedonker. De Chinezen kijken verbaasd en wij wachten uren tot het gerepareerd is. Ondertussen zijn balletmeester en dansers gearriveerd voor de spacing en repetitie. Al snel wordt duidelijk de repetitie komt te vervallen, en het werkschema wordt wederom aangepast. Het is een risico, maar dan maar zonder doorloop de voorstelling in.

De sfeer blijft positief: iedereen focust zich op een goed resultaat. Voorafgaand aan de voorstelling zit er op de eerste rij een man met een enorme telelens en camera. De manager marketing hoort dat deze van een plaatselijke krant is, maar dat de beste man zeker niet zal flitsen. In het buitenland willen we fotografen nog wel eens toelaten, maar het is enorm storend voor dansers en publiek. Daarnaast berust er op ons werk auteursrecht. De voorstelling begint terwijl het publiek nog binnenstroomt: er zijn 1.600 kaarten verkocht, maar de zaal is nog niet half gevuld. Papa’s, mama’s en kinderen komen opgetogen binnen met grote bakken popcorn en nemen luid pratend hun plaatsen in. En dan gebeurt het onverwachte: zo’n 100 mobiele telefoons worden tevoorschijn gehaald en de zaal wordt opgelicht door tientallen flitscamera’s. Er is geen beginnen aan. Balletmeester, artistiek directeur en manager marketing rennen de zaal uit om er het beste van te maken; de theaterorganisatie zegt te zullen assisteren maar er gebeurt niets. Dan zelf maar de zaal in om iedere camera vriendelijk te laten uitschakelen, maar daar is beginnen aan. Als we de voorste rij waarschuwen beginnen ze achteraan en andersom. De dansers waren van te voren gewaarschuwd en dansen onverstoord door. Vooral ‘Sechs Tanze’ zorgt voor veel lachsalvo’s, ook de aanwezige kinderen vinden de muziek van Mozart en de soms hilarische scènes aanstekelijk. Er wordt nog twee keer omroepen dat fotograferen niet is toegestaan, ook niet met flitslicht, maar de Chinezen geven geen gehoor.

Na afloop wordt de gehele crew uitgenodigd voor een diner in een nabijgelegen restaurant. Dezelfde luidsprekende man doet een woord van welkom en heft wederom het glas, Chinese rijstwijn, en na dit glas nog een en nog een. We zijn nieuwsgierig naar zijn mening over de voorstelling. 'Vely, vely, vely good. Beautiful!' Hij licht toe dat met name ' Sechs Tanze' zo tot de verbeelding spreekt. En bij In Memoriam' een man op spitzen: dat hebben ze nog nooit gezien. Tot in de late uurtjes gaat het door. Iedereen kijkt uit naar de treinreis van morgen: vaarwel schattig Hefei, op naar Wuhan.

Exotische Nederlanders.

Van de miljoenen inwoners en toeristen in Hefei zijn er twintig Westers, en dat zijn wij. Op straat gaan auto's en taxi's langzamer rijden, in restaurants stoppen gesprekken en in winkels vergeet men de kassalade te sluiten als wij binnenkomen. Ze kijken hun ogen uit; naar hun mening zijn wij exotisch. Het lijkt of we van een filmdoek zijn gestapt. Het haar (krullen!) van onze artistiek directeur wordt
bewonderd en ook de balletmeester gooit hoge ogen met haar Zuidamerikaanse 'looks'.

De stad is stoffig en rommelig, de contrasten tussen diverse bevolkingsgroepen is duidelijk zichtbaar. Met het openingsbuffet van gisteren in gedachten, is ook het ontbijt een rare verzameling van gerechten. De technische ploeg vervolgt het bouwen van de set en de kleedster brengt de was naar de plaatselijke stomerij. Dat is een spannende zaak, want gaan ze wel voorzichtig om met de kostuums? En alles wordt zorgvuldig geteld en beschreven, want als er iets misgaat dan kan de voorstelling niet doorgaan. We zijn ver over de helft van deze tournee en alles lijkt redelijk volgens planning te lopen. Vanuit Nederland krijgen we bericht dat de burgemeester van Arnhem, Pauline Krikke, een bezoek aan diverse bedrijven in Wuhan kan combineren met onze voorstelling in de zusterstad. Leuk dat een van onze grootste fans 'haar' dansgezelschap op tournee komt bezoeken! 's Middag hebben de dansers een training en repetitie in de studio van Anhui Opera and Dance Theatre. De dansers van het plaatselijke gezelschap hebben gevraagd of ze mogen komen kijken: ze zijn erg benieuwd naar onze manier van werken, het repertoire en het niveau van de dansers. Ze kijken hun ogen uit. Op het plein voor de studio wordt het langzaamaan druk. Een groep oudere vrouwen begint aan hun dagelijkse balspeloefeningen, er worden breitechnieken uitgewisseld en oma's en opa's leren hun kleinkinderen de eerste stappen. Al gauw worden de dagelijkse bezigheden vergeten als wij het gebouw uitkomen. Intussen schijnt de zon en ontstaan er voorzichtige gesprekken met de plaatselijk Hefeiers. We beginnen ons thuis te voelen in deze provinciestad.

's Avonds verkennen we de binnenstad en in kleinere groepjes bezoeken we diverse restaurants. Een van ons zegt: 'Ik zou eigenlijk wel zin hebben in een goeie stampot.' Maar die is nergens te vinden.

Proosten in Hefei.

De volgende transfer staat op ons te wachten. 's Ochtends is er uitgeslapen of een kleine wandeling richting een park gemaakt, maar nu wederom de bus in: op weg naar de trein. De voorspelde reis van 30 minuten duurt 10 minuten, en de trein vertrekt pas over anderhalf uur. We dwalen over het immense station richting kiosk of koffiecorner en checken er onze recentste e-mail. We hebben geplaceerde zitplaatsen en de treinstoelen zijn comfortabeler dan vliegtuigstoelen. Het landschap trekt aan ons voorbij, maar de meesten vallen in slaap. Na drie uur landschap, torens in aanbouw, groene heuvels, industieterreinen, oude fabrieken, arme wijken arriveren we in Hefei. Bij het uitstappen zijn de Chinezen erg ongeduldig, we krijgen nauwelijks tijd om onze bagage uit de koffers te halen en ze schreeuwen dat ze er langs moeten. Hefei schattig?

De roltrappen doen het niet en de liften zijn vol, dan maar slepen over de trap met de koffers, lichtcomputer en geluidstafel. Op de parkeerplaats staat een krakkemikkige bestelwagen, voor de grap zeggen we tegen elkaar: 'Kijk de bagagewagen staat al klaar!' En inderdaad: zelf mogen we in een kleine touringcar, maar de bagage gaat apart. En al snel wordt duidelijk dat ons verblijf in Hefei heel anders zal zijn dan in Beijing of Shanghai. Op straat alleen Chinezen, geen westerling te bekennen. Alle reclame op de gebouwen en alle andere informatie is in het Chinees. De incheck in het hotel verloopt in het Chinees, maar we slaan ons er dankzij een voortvarende balletmeester ruiterlijk doorheen. Er wordt aangekondigd dat de plaatselijke organisator ons zal verwelkomen met een diner. Maar onze bagage is er nog niet, dan maar in joggingbroek of zonder opgefrist te zijn bij de groep aansluiten. Toch even snel de hotelkamer checken: de lichtknoppen reageren niet op 'aan' of 'uit', maar worden bediend via een controlepaneel bij het bed. Dat betekent dus in het donker op de tast naar het paneel. En een no-smoking kamer betekent dat er ooit wel gerookt is.

Er wordt ons gevraagd om direct van het buffet gebruik te maken. Een uitgebreid scala aan herkenbare gerechten, maar ook niet te traceren ingrediënten staat klaar. En als we beginnen met eten staat er een man op die heel hard begint te schreeuwen en te roepen, in het Chinees. Onze tourleider vertaalt: de stad Hefei heet ons van harte welkom. Ze zijn allen bijzonder opgetogen door de goede berichten uit Beijing. Ze kijken uit naar de voorstelling en naar oud Chinees gebruik wil hij met ons het glas delen. Ja, delen. Dus niet proosten. Roel Voorintholt dankt de man voor de ontvangst, en krijgt vervolgens zijn glas Chinese wijn aangereikt: samen uit een glas drinken verbroedert, en zo geschiedde.

De avond is intussen gevallen, en ook al is het nog vroeg, de meesten kijken uit naar een goede nachtrust. Welkom in Hefei.

Storm in een glas water.

Voorafgaand aan de eerste voorstelling in Shanghai werd artistiek directeur Roel Voorintholt uitgebreid geïnterviewd door twee journalisten. Dit blijkt zijn effect te hebben: de kaartverkoop voor de tweede voorstelling heeft zo'n 'boost' gekregen, dat we richting uitverkocht gaan. De zaalcapaciteit is stukken groter dan ons huistheater in Arnhem, dus is het in Shanghai en de andere Chinese steden erg belangrijk om helder en aantrekkelijk te communiceren. We zijn slechts twee keer in deze stad te zien, terwijl sommige succesvolle producties er maandenlang staan. Overdag is er tijd om wat toeristische aankopen te doen. Op straat wordt iedereen aangeklampt met 'watch?' 'iPod?' 'iPhone?', iedere tien meter die we lopen wordt geprobeerd om ons kleine winkels binnen te lokken. En als we uit nieuwsgierigheid meegaan, dan kunnen we apparaten kopen voor minder dan de helft van de oorspronkelijke vraagprijs. Apparatuur die alleen geschikt is voor Chinees gebruik, dus reden te meer om niet tot aankoop over te gaan. Het afdingen gebeurt hier door middel van een rekenmachine: de verkoper toets een bedrag in, de potentiële kopen het tegenbod, en zo gaat het nog even door. De beste tactiek is om tijdens het onderhandelen weg te lopen, waardoor men in paniek raakt. En al gauw is de oorspronkelijke vraagprijs tot 40% gedaald.

Het Chinese pruikenpoeder heeft bij de voorstelling zijn werk goed gedaan en wordt weer klaargezet. De technici staan standby en de dansers hebben hun training op het toneel af. Een half uur voor aanvang rent Ma Ran in grote paniek de zaal in: de deuren moeten open, want het publiek staat te wachten. Wij reageren verbaasd: het is nog 30 minuten voor aanvang en de Chinezen komen sowieso altijd te laat. Iris Reyes, onze balletmeester, maakt onverstoord de training af en gelijk heeft ze. Het blijkt een storm in een glas water, maar wederom een typisch staaltje miscommunicatie. Onze gids naar de Grote Muur legde ons al uit: jullie Europeanen zijn zo direct, wij zijn indirect. En hij heeft misschien gelijk, maar we zullen er toch samen uit moeten komen. Ik heb sterk het idee dat de Chinezen slechts een ding tegelijk kunnen doen.

Ondertussen stroomt het publiek de zaal in: gisteren veel Chinezen en vanavond veel Europeanen. De organisatie laat ons weten dat er veel kunstliefhebbers op de voorstelling zijn afgekomen. Onder hen ook medewerkers van de musea die we bezocht hebben en waar we zo vanonder de indruk waren. Er is ook een groep Nederlandse architecten aanwezig die in Shanghai werkt: de skyline van de stad wordt met hen besproken. Tevens hebben we een aantal mensen uitgenodigd die we gisteren in een restaurant ontmoetten. Ze waren niet op de hoogte van de voorstelling en komen graag kijken: hun reacties zijn lovend. Blij dat de Introdansmissie ook in Shanghai werkt!

De dansers dansen de sterren van de hemel en het publiek is razend enthousiast. De reacties zijn zelfs vergelijkbaar met het scanderende applaus in Nederland; dit maakt ons erg nieuwsgierig naar de derde stad, Hefei. Een correspondent van NRC Handelsblad die gisteren de voorstelling bezocht, liet ons weten dat Hefei een schattig stadje is. Schattig? Hmmm, dat klinkt een beetje verdacht...

Fotografie tijdens de voorstelling

Na een goede nachtrust stort de crew zich op een ontbijtbuffet dat nog uitgebreider is dan in Beijing. Shanghai ligt zuidelijker en wordt door veel Japanners bezocht: naast Europese en Chinese gerechten is er ook een ruime keuze uit diverse misosoepen en roerbakgerechten. Vervolgens staat de bus naar het theater gereed voor de technici en kleedster (zij gaat de kostuums naar een wasserette brengen), terwijl de rest over de stad uitwaaiert richting musea, pleinen, tempels, shopping malls, boottochten en theehuizen. We dompelen ons onder in de Chinese cultuur en zijn onder de indruk van de tegenstellingen van deze metropool: de moderne architectuur aan de oevers in combinatie met de kleine traditionele huizen, en de internationaal georiënteerde winkelstraten in tegenstelling tot de traditionele markten.

De dag erna bestaat uit een spacing, repetitie, training en voorstelling. Alles duurt langer dan gepland. Er wordt flink gerepeteerd om de voorstelling goed te kunnen voorbereiden, maar balletmeester en dansers hebben er alle vertrouwen in. Artistiek directeur Roel Voorintholt heeft zich bij het reisgezelschap aangesloten. Hij vertelt enthousiast over het Balletgala van Dansersfonds '79 dat aan medeoprichter en onze huidig algemeen directeur Ton Wiggers werd opgedragen. Hij kijkt met vertrouwen naar de repetities en wenst de hele ploeg toitoitoi. De voorstelling vangt aan terwijl nog zeker 100 mensen buiten staan te wachten. Ze weten dat de voorstelling gaat beginnen, maar hebben om een of andere reden bedacht dat ze nog kunnen wachten. Ze maken langzaam aanstalten om de zaal in te gaan en nemen 10 minuten na aanvang plaats in de zaal. Vervolgens wordt er tijdens het optreden druk gefotografeerd; waar zijn de zaalwachten uit Beijing met hun laserlampje? In de pauze rent de manager marketing naar de organisatie en verzekert hen dat dit zeer ongewoon is: op ons werk rust auteursrecht, maar erger nog, de dansers raken hierdoor hun concentratie kwijt.

Het tweede deel van de voorstelling verloopt vlekkeloos en wordt beloond met een enthousiast applaus. Waarschijnlijk is dit ook te danken aan een aantal Nederlandse bezoekers: het aantal expats uit Nederland is groot in Shanghai en ze zeggen allemaal
halsreikend naar de voorstelling uitgekeken te hebben. Na de drukke voorbereidingen voelen we ons gewaardeerd en kijken uit naar de tweede voorstelling.

Shanghai: spectaculaire skyline.

In Beijing waren we onder de indruk van de tv toren van de Nederlandse architect Rem Koolhaas, maar ook de skyline van Shanghai brengt bij onze aankomst veel ‘oohs en aahs’ teweeg. De moderne architectuur, die langs de oever van de rivier staat en tot aan de karakteristieke oude binnenstad reikt, is ongelooflijk gevarieerd en bijzonder. Via de ‘highway’ rijdt onze bus de stad (met 17 miljoen inwoners!) in, en bereikt via een ‘downroad’ ons hotel. Iedereen is blij om na deze reisdag een frisse douche te nemen of de supermarkt in te duiken voor wat versnaperingen. Sommigen nemen een typisch Chinese noedelsoep of bezoeken het Spaanse restaurant om de hoek. Met onze Chinese tourleider wordt het schema van de volgende dagen doorgenomen en prangende kwesties (Wanneer arriveert het pruikenpoeder? O ja, we hebben nog vier groene appels voor ‘Sechs Tanze’ nodig. Waar kunnen de kostuums gewassen worden? Hoeveel extra technische krachten zijn er ingehuurd? Hoe loopt de kaartverkoop?)worden besproken. En wederom verzekerd Ma Ran ons dat alles in orde komt.

De technische ploeg bezoekt ’s avonds het theater om een eerste indruk te krijgen van de condities. In vergelijking met de megagrote afmetingen van het NCPA in Beijing, vraagt het podium van het theater in het centrum van Shanghai om enkele aanpassingen. Maar als reizend repertoiregezelschap heeft Introdans hier veel expertise in opgebouwd. De verschillen tussen de Nederlandse theaters onderling zijn immers ook groot. In 2006 traden we in Shanghai op in het Majestic Theatre wat nu wordt gerenoveerd. Het theater waar we deze week MASTERS OF MODERN DANCE presenteren is midden in het centrum gevestigd; de verwachting is dat dit de kaartverkoop ten goede komt. De dansers, kleedster, balletmeester en manager marketing nemen hun reisgids nog eens goed door, want ze hebben morgen een vrije dag.

Tempels, gipspoeder en luid applaus

De kennismaking van de Chinezen met het moderne ballet van Introdans is tijdens de tweede voorstelling een groot succes. De dansers zijn op de top van hun kunnen en die energie straalt duidelijk over op de Chinezen. Bij 'Sechs Tänze' wordt luid gegiecheld en na 'Indigo Rose' wordt er zelfs een paar keer 'bravo' gescandeerd. De zaal zit bijna vol, maar de Chinezen (sommigen van hen inclusief boodschappentas!) zijn direct na afloop verdwenen: jammer dat we niet even met ze kunnen praten.

Die ochtend reden diverse taxi's de dansers naar uiteenlopende locaties. In hun vrije uren werd de Grote Muur beklommen, een tempel of de Veboden Stad bezocht. Dit werkt inspirerend voor ons verblijf in Beijing; de conclusie is dat we de Chinezen en hun gebruiken beter leren kennen. Jurriën bezoekt een arts in het International Medical Centre (bij een traditionele Chinese accupunturist lopen we tegen een taalprobleem op) en langzamerhand gaat het beter. 's Middag bezoeken journalisten van de nationale radio en een aantal magazines en kranten de repetitie; de balletmeester, manager marketing en enkele dansers geven hen achtergrondinformatie, alles bij elkaar genomen een sessie van drie uur! 's Avonds bezoeken ze de voorstelling en zijn erg enthousiast over de voorstelling.

Na afloop wordt alle technische apparatuur, decors en kostuums zo snel mogelijk verzameld: er staat al een container klaar die direct naar Shanghai vertrekt. Intussen komen de dansers op het toneel samen voor een groepsfoto en wordt de avond afgesloten met een geweldig diner in een van de meest traditionele restaurants van Beijing. En eindelijk wordt onze wens vervuld: onze Chinese organisator trakteert ons op de enige echte (en niet te versmaden) Pekingeend!

Aan tafel wordt druk nagepraat over het bijzondere theater en wordt een oplossing gezocht voor het poeder in 'Sechs Tänze'. De voorraad slinkt en waarschijnlijk is er te weining voor de gehele tournee. Maar wat nu... de Chinezen zijn geen doe-het-zelfers... in heel China is geen bouwmarkt te vinden. Dan babypoeder? Nee, te licht. Talkpoeder? Idem dito. Gipspoeder is zwaarder, en door het snelle changement blijft het goed op de pruiken liggen. Er wordt druk getelefoneerd met Shanghai, en aan het eind van de avond komt het verlossende antwoord:waarschijnlijk is het verkrijgbaar via een winkel in kunstenaarsbenodigdheden. Ieder tuimelt moe maar voldaan zijn bed in. 's Ochtends toch nog even naar het Plein van de Hemels Vrede of de grootste Boeddha (26 meter hoog, uit een stuk hout gesneden) om onze weg te vervolgen naar het
vliegveld: twee uur vliegen naar Shanghai.

De eerste voorstelling zit erop!

Na een lange dag voor technici, kleedster, balletmeester en dansers zijn we terug in ons hotel. Nog steeds onder de indruk van het NCPA (National Centre of the Performing Arts). Onze eerste voorstelling in het bijna grootste theater van de wereld (in Oman staat sinds vorig jaar een groter theater; reden voor de Chinese regering om te overwegen een nog groter theater te bouwen). Maar voordat we voor 1.350 toeschouwers mochten dansen is er van 's ochtends vroeg door de technici hard gewerkt aan de technische details. De kleedster stond vanaf 09.00 uur de kleding te strijken die diep onder op de bodem van de transportkisten was gezakt. Herinnert u zich de geplisseerde rokken van 'In Memoriam'?
Vanaf 13.00 uur is er aan een stuk door gespacet en gerepeteerd. En na een flinke warming-up konden de dansers zich na een korte eetpauze schminken, om vervolgens direct de voorstelling in te gaan. Vanwege de blessure van Jurrien was de vervangende cast dansers extra gespannen, maar daardoor op de top van hun kunnen. Voor Chinese begrippen - kenners hebben ons dat verteld - was men uitgelaten enthousiast. Voor Nederlandse begrippen: luidkeels lachen is bij de Chinezen 'voorzichtig grinniken'. Bij het slotapplaus geen staande ovatie, dat is ongebruikelijk, maar er werd stiekem gejoeld, en dat schijnt heel bijzonder te zijn.
En als manager pr was ik bijzonder in mijn nopjes met een Chinese uitvinding: het hinderlijke gebruik van mobiele telefoons tijdens de voorstelling werd direct afgestraft met een rood laserlicht dat door een zaalwacht op de telefoongebruiker wordt gericht: einde oefening!

Intussen hebben we bij de plaatselijke buurtsuper wat inkopen gedaan, en tuimelen de meesten snel hun bed in. Want voor wie wil: morgen is er om 07.00 uur een excursie naar de Chinese Muur.

Tournee China | Reisverslag

Zondag en maandag: Reisdag | bouwdag

De voorstelling in Deventer eindigde zondag heel feestelijk. Tijdens het slotapplaus zwaaide het publiek de dansers uit met een Chinees vlaggetje en een zelfgemaakt spandoek: TOI TOI TOI IN CHINA. De reis naar het verre oosten kon beginnen. Bij de schouwburg stond de Introdansbus gereed om ons naar Schiphol te brengen. Daar hadden we ruim de tijd om te eten, de laatste mails naar familie en vrienden te sturen of om een laatste taxfree aankoop te doen. Ondertussen waren drie technici van Introdans al vooruit gereisd om met de technische voorbereidingen in Beijing te beginnen. Na een vlekkeloze check-in (extra koffer voor de kostuums en extra ruime zitplaatsen voor een geblesseerde danser) en een vliegreis van negen en half uur kwamen we maandagmiddag in ons hotel. We zijn de tijd vooruit gereisd, want intussen was het tijdsverschil met Arnhem zeven uur later.



's Avonds bezochten enkelen van ons een megagrote shoppingmall of een klassieke Chinese opera in combinatie met prachtige 'martial arts', en iedereen genoot van de traditionele Chinese keuken: authentiek en erg smakelijk. Op de terugweg naar het hotel stuiten we op een sambademonstratie op Chinese muziek. De enthousiaste Chinezen nodigen een aantal van ons uit om mee te doen, dat is tegen geen dovemansoren gezegd.






Dinsdag: Kostuumpas | training | repetitie | voorstelling

Direct na het uitgebreide ontbijt vertrekken de technici + kleedster naar het theater voor de laatste voorbereidingen. Een groot deel van rekwisieten, decors en kostuums zijn per container vanuit Bangkok (tournee september) naar Beijing verscheept. De kostuums van 'Evening Songs' zijn in een extra koffer aan onze reisbagage toegevoegd.
Vanwege een blessure van Jurrien Schobben wordt er vanmiddag gerepeteerd met deels een nieuwe cast. Kleedster Corinne zorgt voor de kostuumaanpassingen en maakt voor een van de nieuwe megastars uit 'Sechs Tanze' een nieuwe 'kaalkop'. Dankzij goede voorbereidingen en door onze jarenlange ervaring kunnen dit soort veranderingen opgelost worden: we mogen ons Chinese publiek niet teleurstellen! En maar goed
ook, want voor de voorstelling van vanavond zijn al meer dan 1100 kaarten verkocht.

En merken we iets van cultuurverschillen? Onze technici zijn bijzonder blij met een extra bouwdag, want de communicatie loopt stroever dan in de Nederlandse theaters. De
Chinezen spreken gebrekkig Engels, en ook de tolk kan er niet altijd voor zorgen dat er sneller wordt gewerkt. Daarbij komt dat het theater qua maatvoering vele malen groter is. 'Het Muziektheater in Amsterdam is er niets bij', zeggen ze. Over het algemeen is iedereen bijzonder vriendelijk en iedereen knikt blij 'ja', toch is het raadzaam om meerdere keren checken of al onze wensen toch wel definitief mogelijk
zijn. De Chinezen vinden het moeilijk om 'nee' te zeggen.

We kijken uit naar onze eerste voorstelling van vanavond. Benieuwd hoe 'In Memoriam' van Sidi Larbi Cherkaoui zal worden ontvangen, het vertoont enkele overeenkomsten met de 'martial arts' van gisteren.

Tournee China in november

Van 13 tot en met 28 november reist Introdans Ensemble voor de Jeugd naar China. Met zes voorstellingen, verdeeld over de steden Beijing, Shanghai, Hefei en Wuhan, trakteren zij het Chinese publiek op een gevarieerd programma. Evert Burggrave, Manager public relations en marketing van Introdans, reist mee als tourmanager; volg binnenkort hier de belevenissen van het gezelschap!