Een geweldige ervaring

Zaterdag, 1-12-2012

En plots was het zover – de laatste dag in Brazilië! Officieel begint de zaterdag heel vroeg dansend in een Braziliaanse discotheek met live muziek. Lobke en ik worden daar door een dansdocent uitgenodigd om met hem samba te dansen. Daar zeg je geen nee tegen, als je in Brazilië bent. Na dit feestje slapen we maar kort om dan om 7 uur weer op te staan om naar het museum Inhotim te gaan. Na een taxireis en een bustour van 2 uur belanden we  op onze vrije dag  in een prachtige park waar we hedendaagse Braziliaanse en internationale moderne kunst kunnen zien. Het is 30°C ,tropisch warm, er staan prachtige bomen, waterpartijen, kolibries en vlinders en overal zijn verrassende kunstwerken. Volgens mij ziet  het paradijs er zo uit! Mijn souvenir van deze trip: nog meer sproetjes en verbrande schouders. Weer terug in Belo Horizonte gaan we die avond-ons laatste werk hier- naar een dansvoorstelling in het Teatro oi Futoro. Het is de eindvoorstelling van de vooropleiding van Grupo Corpo: Corpo Escola de danca. Het doek gaat op en een prachtig decor van een onderwaterwereld komt tevoorschijn. Kwallen zweven in de lucht en op prachtige muziek komen ontzettend schattige kleine krabben, zeepaarden en zeesterretjes dansend op het podium. Het wordt een heel goed in elkaar gezette en uitgewerkte voorstelling van een uur. Chapeau! De dag sluiten we af met een heerlijk diner in Café com Letras. In nog steeds 24°C  wandelen we om 22 uur weer naar het hotel, om de koffers te pakken. Morgen gaan we terug. Wat een geweldige dag!

Zondag, 2-12-2012

Vandaag vertrekken we weer naar Nederland en moeten we om 12 uur uitchecken bij het hotel. Lobke en ik genieten nog een moment van het uitzicht en de lekkere temperatuur vanaf ons balkon. We zijn het met elkaar eens dat we graag nog langer waren gebleven. Het voelt vreemd om nu weer naar Nederland te gaan, nadat we hier zoveel interessante en lieve mensen hebben ontmoet… Het zal nog even duren om alle indrukken te verwerken. De week ging zo ontzettend snel voorbij. Voor Vincent, Lobke en mij was het de eerste –maar hopelijk niet de laatste-keer in Zuid- Amerika. Ik ben heel blij dat we zoveel lieve mensen hebben ontmoet die ons hebben meegenomen in hun (dans)wereld. De lesmethodes van Corpo Cidadao te leren kennen en het resultaat bij de kinderen en jongeren uit de favela te kunnen zien, was een geweldige, overweldigende ervaring. 

Anna

De hele dag door: DANSDANSDANS!

Vandaag begint onze werkdag weer in de studio’s van Grupo Corpo. Dit keer niet om repetities te kijken of workshops te krijgen, maar we mogen lekker zelf de handen uit de mouwen steken en een groep dansers onderdompelen in de wereld die Introdans heet. De groep van zes dansers waarmee we werken zijn jongeren, vaak komend uit de favela’s, die hier bij het gezelschap de kans krijgen zich te ontwikkelen tot danser of docent. Deze afdeling heet Corpo Experimentao.We starten met een uitleg over het gezelschap Introdans, middels het tonen van DVD-materiaal en gaan daarna aan de slag in de dansstudio. Het eerst leren de dansers een dansproject van ons aan zoals wij dat geven op middelbare scholen en tonen daarna de orginele choreografie waar deze workshop op gebaseerd is. Daarna wordt een stukje repertoire aangeleerd van Introdans Ensemble voor de Jeugd. Na vier uur hard werken, waarbij zweetdruppels en enthousiasme in de rondte vliegen, is het weer tijd om afscheid te nemen van de groep. Vol inspiratie gaan we weer richting hotel.

‘s Avonds zijn we uitgenodigd om een lokale moderne dansvoorstelling te bezoeken en daarna de dag/nacht af te sluiten in een danssalon. De voorstelling (van een experimenteel dansgezelschap) met de titel ‘Murundu’ kan ik het best omschrijven als: interessant, bijzonder, onverwacht en eentje om over na te praten. Na de voorstelling lopen we na een paar honderd meter een danssalon in. Eerst langs de uitsmijter (die gezien zijn blik zijn vak heel serieus neemt) en dan de zaal in. We stappen een geheel andere wereld binnen. De zaal lijkt op een discotheek waar de discobollen nog steeds een hit zijn. Op het podium staat een 8-koppige band de meest fantastische salsa/sambamuziek te spelen. En op de vloer..... één bruisende wereld van koppels die opgaan in de muziek en atmosfeer. Ongelofelijk mooi hoe de mensen hier van dans en muziek genieten! Het maakt niet uit of je jong of oud bent, iedereen wordt erdoor gegrepen. Inspiratie ten top!

Later in bed heb ik nog steeds de klanken en het ritme van deze stad in mijn hoofd en met een hele grote glimlach op mijn gezicht val ik in slaap.

Vincent Wolf 

Vincent 

Vandaag gaan we....?

Deze morgen word ik wakker met een groot verzet tegen al die verrassingen in het programma. Maar dat blijkt later de laatste stuiptrekking van mijn Nederlandse controledwang te zijn. Ik geef het nu op om me er nog druk over te maken. Ik ben Braziliaan en ik zie wel wat er gebeurt. Na wat geklaag over de onduidelijke schema's hier tegen collega Annemieke bij Introdans, stort ik me er weer in. Dit maal zijn we te gast bij Grupo Corpo, een van de belangrijkste en beroemdste dansgezelschappen van Brazilie, exportproduct en befaamd om zijn energieke dansstijl. De favela is vandaag even ver weg: het gebouw is modern en efficient en ligt in een sjieke wijk, die zelfs zo groen is, dat ik besluit om eerder uit de taxi te stappen om er naar toe te lopen: het is groen en je hoort er vogels zingen. Wat ook wel weer eens lekker is in deze verkeershel Belo Horizonte.

Grupo Corpo is zelf op tournee naar Europa, maar er wordt gewerkt met een nieuwe lichting aankomende dansers. We kijken naar de training ( alleen een barre) en daarna hoe de jonge dansers het Corpo-repertoire in hun lijf proberen te krijgen in een repetitie. Daarna ontmoeten we Waldir weer, we zagen hem gisteren al in de wijk, waar hij met de kinderen een choreografie liet zien. Het blijkt dat we een workshop krijgen van hem in de studio hier. Zoals dat gaat in Brazilie: er schuift van alles bij ons aan: nu zitten er plots twee dansers bij, waarvan er een geweldig blijkt te kunnen vertalen. Dat is nodig, want Waldir -die erg energiek en enthousiast is- heeft een hoop te vertellen en kan alleen portugees. Hij heeft een methodiek ontwikkeld voor zijn danslessen, waarbij, zoals hij zegt, het hoofd, het hart en het lichaam omstebeurt aan bod komen. Hij heeft drie meisjes uit Nossa Casa meegenomen om het demonstreren, maar we worden er zelf ook in meegenomen. De details zijn voor een leek misschien oninteressant, maar voor dansdocenten als wij zijn dit leerzame momenten. De les eindigt met een danscombinatie in een hiphopstijl, waarvan we mogen stellen dat Lobke de echte aanhouder van ons is, want ze danst hem als enige tot aan het einde uit. Waldir's energie is aanstekelijk en hij sleept ons van het een in het ander. Intussen zien we wel scheel van de honger, maar als we om 4 uur weer buiten staan hebben we geen zin meer in lunch, en is iedereen toe aan een douche. Waldir heeft onze hoofden , harten en lichamen in beweging gezet.

Adriaan Luteijn 

Een dag na de gevechten

De dag begint voor ons in spanning: zijn de favela's weer veilig te betreden of moeten we opnieuw zoeken naar een alternatief programma? Gelukkig krijgen we het goede bericht dat de agressie in de favela's weer wat gedoofd is en de units van Corpo Cidadao weer open zijn. Niet alleen goed nieuws voor ons, maar ook voor de kinderen: zij presenteren vandaag waar ze de afgelopen twee maanden aan gewerkt hebben.We bezoeken de school waar de kinderen van Nossa Casa naartoe gaan, daar zullen de presentaties plaatsvinden. Een vrolijk beschilderd gebouw, midden tussen de afbrokkelende huisjes, sommige zelfs zonder ramen. De kinderen herkennen ons meteen en begroeten ons heel opgetogen! Ze weten allemaal nog hoe we heten, we krijgen omhelzingen en high fives. De afdeling muziek begint met de presentatie, vervolgens mogen de dansers aan de slag. Bijzonder om te zien hoeveel interesse en respect er voor elkaar is in deze cultuur. Naast dat de kinderen ongelooflijke dingen laten zien die ze in slechts twee maanden tijd hebben geleerd, zijn de overige leerlingen in het publiek muisstil of juist uitbundig, wanneer er applaus gegeven mag worden. Na de presentatie neemt onze vaste begeleider Jacki ons mee naar een ander cultureel centrum, dat aan een andere favela verbonden is. Speciaal aan dit centrum is dat vrijwel alles gemaakt wordt van gerecycled materiaal: geknutselde bloemen van PET-flessen, kerstbomen van wc-rolletjes en zelfs een xylofoon van glas. Magda, de vrouw die dit centrum heeft opgezet, vertelt dat hier niet alleen kinderen komen maar dat ook de ouders welkom zijn, voor bijvoorbeeld kooklessen.'s Middags bezoeken we een tweede presentatie van de kinderen van Corpo Cidadao, deze keer in een favela waar we nog niet geweest zijn. Deze kinderen lijken het wat beter te hebben: de kinderen van Nossa Casa dragen bijna allemaal slippers en korte broeken, deze kinderen dragen spijkerbroeken en gympen. Wederom een mooie presentatie.Alle indrukken die we deze dagen opdoen zijn waardevol. We absorberen alle informatie, het meest waardevol zijn de gesprekken met alle betrokkenen. Vandaag heb ik (alweer) Jacki de oren van het lijf gevraagd om de situatie van de Braziliaanse favela's beter te kunnen begrijpen. Dat is wat deze reis uniek maakt: we zien alle kanten van de Braziliaanse cultuur en krijgen zelfs de kans om ons erin te verdiepen. Na drie dagen vol verrassingen zou je toch denken dat je alles wel gezien hebt; het tegengestelde is waar! Ik ben benieuwd naar de verrassingen, belevenissen en 'avonturen' die deze week verder voor ons in petto heeft!

Groetjes uit BH, Lobke

Gevechten in de favela

We zijn van plan om vanochtend weer naar Corpo Cidadao te gaan om met andere kinderen en jongeren uit de wijk samen te werken en hen te leren kennen. Helaas krijgen we op moment van vertrek bericht dat er gevechten in de favela aan de gang zijn. De scholen en het jeugdcentrum van Corpo Cidadao blijven om deze reden dicht en het is voor ons te gevaarlijk of zelfs onmogelijk om er naartoe te gaan. Gelukkig kunnen we een alternatief programma volgen en gaan we naar een ander groot cultureel project voor jongeren: Valores Minas. We worden hartelijk door Cyntia Reyder ontvangen en door het prachtige moderne gebouw rondgeleid. Cyntia is afgelopen jaar in Arnhem geweest en heeft in het kader van Swing on 2 les gegeven aan bewoners van de wijk Malburgen. In Belo Horizonte is zij de coördinatrice van de dansafdeling in Valores Minas. Deze organisatie voorziet in kunstzinnige vorming voor (kansarme) jongeren uit BH, en is door de federale overheid gesubsidieerd. Dat is te zien: waar Corpo Cidadao te kampen heeft met terugval in sponsoring, lijkt het hier net andersom: een groot team staat klaar om de jongeren te bedienen met een omvangrijk programma aan kunstzinnige vakken, die ze 3 uur per dag, na schooltijd, kunnen komen volgen.Vandaag zijn ruim 300 jongeren tussen de 15 en 25 jaar bezig met de DVD opnames van hun eindvoorstelling, waarbij wij aanwezig mogen zijn. Er wordt een gigantisch spektakel van dans, orkest en koor, drama en circus gepresenteerd met als thema “Alice in Wonderland” - in een moderne versie. Prachtige kostuums, indrukwekkend decor, ontroerende live-muziek, spetterende dansen, Het geheel is van een hoge professionaliteit en de discipline van de leerlingen is bijzonder. Al met al een inspirerende ervaring! Aan het eind van de middag keren we vermoeid van de indrukken terug naar het hotel. De dag begon met slecht nieuws, maar we hebben uiteindelijk iets heel bijzonders mee kunnen maken. Zo zit het programma hier iedere dag vol verrassingen. We eten met het hele team ’s avonds in een hip café in de buurt van ons hotel en herkauwen onze belevenissen van de dag nog eens. Benieuwd naar de dag van morgen!

Anna Schmidt

Pleuris en regen in Belo Horizonte

Het leven is vol verrassingen. We konden vandaag niet naar Corpo Cidadao: in de favela is de pleuris uitgebroken, en de unit en de school worden dichtgehouden. Geen mens gaat daar dan nog naar toe, want er lopen gewapende bendes door de buurt. Wat nu? Jacky, onze lieve begeleidster ter plaatse, neemt contact op met Cynthia (Cynthia is een van de docenten die vorig jaar in Arnhem te gast was tijdens Swing on 2, onze uitwisseling in Malburgen met twee dansgroepen uit Brazilië). Cynthia werkt niet meer bij Corpo Cidadao en ze brengt ons naar haar nieuwe werkplek: een soort Cidadao, maar dan voor tieners.


We vallen met onze neus in de boter. Wij blij en Cynthia blij, want er staan zo'n 500 tieners klaar voor een te filmen massaspektakel gebaseerd op Alice in Wonderland. Ons team wordt erin geloodst, en we vermaken ons goed en doen een hoop ervaring op. Leuke tieners, die heel erg serieus dansen, zingen, acteren en musiceren in een show die de Olympische opening waardig is met heuse massascènes. Een interessante werkwijze (waarover later meer) die voor ons heel leerzaam is. Morgen zullen we zien of het weer veilig is bij de unit van Corpo Cidadao. De dagen stromen toch wel vol met gezonde indrukken. We gaan ook nog langs bij ballet Jovem en bij Grupo Corpo en wonen de repetities bij van de nieuwe dansers.
Hier regent het nu, en hard ook, maar het belooft beter te worden.

Groeten van Adriaan

Os novos professoros

Na een dag bijkomen van de toch wel erg lange vlucht, het kleine tijdsverschil en wennen aan de warme en vooral vochtige klimaat, moeten we nu toch echt aan het werk. De dag begint met een rit naar de favelas, vol scherpe bochten en zeer steile hellingen. Het feit dat we met vijf mensen in een Ford Ka gepropt zitten voert de spanning nog wat op. We bezoeken vandaag Nossa Casa. Dit is een unit van Corpo Cidadao (Corpo Cidadao is de educatieve afdeling van het Braziliaanse dansgezelschap Grupo Corpo uit Belo Horizonte) waar kinderen uit de favelas een ochtend of een middag welkom zijn om bezig te zijn met verschillende disciplines van kunst. De eerste kinderen, allemaal tusen 6 en 9 jaar oud, staan al klaar voor de poort en bekijken ons met zeer nieuwsgierige blikken. 'Os novos professoros' fluisteren de kinderen tegen elkaar. Het eerste wat opvalt is de poort waarmee Nossa Casa afgesloten wordt: er kan van buitenaf niemand naar binnen, tenzij iemand de deur van binnenuit voor je opent. Er wordt op deze manier een veilige omgeving gecreëerd waar de kinderen niet afgeleid worden door het dagelijks leven.


De kinderen worden in een kring geplaatst en de docentes van Corpo Cidadao stellen ons voor. Vervolgens stellen wij voor een korte workshop met de kinderen te doen, waarmee we een hoop vrienden scoren: de kinderen willen heel graag dansen met de gasten uit Nederland! We doen een lekkere actieve warming-up eneen korte maar krachtige workshop. De kinderen zijn muisstil wanneer wij uitleg geven, ook al verstaan ze geen woord Engels. Na deze spontane actie gaan de kinderen in drie groepen aan het werk. Ze werken aan dans, muziek of beeldende kunst. Onze taak deze eerste dag: neem zoveel mogelijk informatie en indrukken in je op. We dompelen ons onder in de workshops en zien prachtige dingen gebeuren. Als dans docent wordt je spontaan jaloers op de Braziliaanse docenten, want deze kinderen bewegen van nature veel vrijer en makkelijker dan onze Hollandse kinderen. Je merkt dat de kinderen voor alle docenten veel ontzag hebben, ze hangen aan hun lippen als ze aan het woord zijn of wachten geduldig in een kring totdat de activiteit kan gaan beginnen.

In de lunchpauze ontmoeten we Miriam Pederneiras, directeur van Gruppo Corpo en oprichtster van Corpo Cidadao. Zij is de vrouw die ooit de droom had kansarme kinderen uit sloppenwijken een gelukkig vooruitzicht te bieden, een plek waar ze veilig kunnen zijn, zichzelf kunnen ontwikkelen en daarmee hun kansen in het leven kunnen vergroten. Het middagprogramma is gelijk aan dat van de ochtend, echter wordt nu met wat oudere kinderen gewerkt. De jongste is 8 jaar, de oudsten zijn al 12. We vinden tussen alle observaties van de methodieken van de Braziliaanse docenten een momentje om met Miriam rond de tafel te zitten en wat vragen te stellen. Miriam is het brein en de motor achter Corpo Cidadao en heeft daarmee een zware last op haar schouders. Voor haar staat echter het belang van de kinderen voorop: zij wil kinderen uit favelas een kans geven om te ontsnappen aan het dagelijkse leven en een plek bieden waar ze, door middel van verschillende kunstdisciplines, kunnen werken aan zelfvertrouwen, zelfstandigheid, omgangsvormen en hun talenten. Tevens krijgen we de kans om een aantal van de kinderen vragen te stellen over hun leven; Miriam vertaalt onze vragen en hun antwoorden.

Aan het eind van de dag rijden we terug naar het centrum, alle nieuwe ervaringen en indrukken nog vers in je gedachten. Vandaag was een inspirerende en leerzame dag die smaakt naar meer. Eerlijk gezegd kan ik niet wachten ook de docenten van Corpo Cidadao te kunnen bestormen met alle vragen die vandaag omhoog geborreld zijn. In de ogen van de kinderen zie je een verandering wanneer ze aan de slag zijn met dans,
muziek of beeldende kunst. Ze genieten, hebben aandacht en respect voor de docenten en voor elkaar. Ze lijken te groeien zodra ze zichzelf mogen presenteren, in welke discipline dan ook. Kortom: op naar de volgende dag in de favelas van Belo Horizonte.

Atenciosamente, Lobke van der Sanden

Introdans Interactie op weg naar Belo Horizonte

De docenten van Introdans Interactie en artistiek manager Adriaan Luteijn reizen in november 2012 naar Belo Horizonte (Brazilië) om een wederbezoek te brengen aan Corpo Cidadão. Dit Braziliaanse gezelschap werkte in najaar 2011 in de Arnhemse wijk Malburgen aan het dansproject Swing on 2. Wijkbewoners werden in Braziliaanse sferen ondergedompeld en werkten via dansprojecten toe naar een gezamenlijke voorstelling. Nu de eer aan Introdans Interactie om het Malburgen in Belo Horizonte op te zoeken: de favela's.

De eerste dag gaat op aan reizen naar BH. Om 6.30 uur vertrekt de taxibus in de mist naar Schiphol. Wij zijn mooi op tijd, maar de piloot is minder blij met dit weertype. Na een klein uur vertraging stijgen we op. En na een lange, maar prima vlucht komen we aan op het vliegveld van São Paulo, waar we overstappen op een vlucht naar BH. Geen probleem toch, met nog ruim 3 uur de tijd (denk je). Eerst door de douane voor paspoortcheck: wachtrij van ruim een uur. Daarna snel op zoek naar incheckbalie... Ehm... Na lang zoeken en vragen ('Spreekt u geen Portugees?' vraagt men in het Portugees) gevonden. Snel koffers inchecken en dan voordat we naar de gate gaan nog even pinnen om straks de taxi naar het hotel te kunnen betalen. Je snapt het al, 20 automaten, maar niet een die het doet. Dan maar wachten tot in BH. Na een vlucht van een uurtje koffers van de bagageband gepakt en op naar een pinautomaat. Ook deze is ons niet goed gezind. Het blijkt dat bijna alle automaten na 22.00 uur niet meer werken. Na telefonisch contact met artistiek manager Adriaan Luteijn, die al een paar dagen eerder was vertrokken om zaken voor deze week voor te bereiden, horen we dat hij ons bij het hotel opwacht en de taxi zal betalen. De taxirit is een belevenis op zich. Het lijkt wel een training voor een Formule 1 race. Bij het hotel is alles perfect geregeld: we kunnen snel onze kamer in en vallen 'in coma' neer op ons bed. Morgen een rustdag en daarna aan de slag. We kijken er naar uit en zijn benieuwd naar de ervaringen die we zullen opdoen! Wordt vervolgd!

Vincent Wolf

TOITOITOI!

Blog 3

Week 41

Het is bijna zover!

De première van 'LevedeLiefde' komt nu ècht dichterbij. Spannend!!

Na het optreden van Bate tijdens de Nederlandse Dansdagen heeft iedereen genoten van

zijn of haar laatste vrije weekend. Want na de première zullen we elke zondag en soms ook woensdag en vrijdag ergens in het land optreden.

Wat ik gedaan heb? Relaxte, leuke en ontspannende dingen natuurlijk! Voor mij is dit koken en "rondhangen" samen met mijn vriend Ivo, lekker in bad, lunchen met mijn hoogzwangere zusje (de volgende keer dat ik haar zie is de kleine er!). Ook heb ik al mijn toitoitoi-tjes alvast gemaakt.

Dit zijn kleine cadeautjes wij dansers voor elkaar maken voor elke premiere. Super leuk, want zo ligt je hele make-up tafel vol met kleine presentjes, kaarten, briefjes, snoep, chocola en creabea knutsel items.

Vanaf mijn allereerste première bij Introdans heb ik al deze toitoi-tjes bewaard. Behalve de eetbare natuurlijk :). En nu, 11 jaar later heb ik bijna 4 plakboeken vol geplakt met programma / premiere boekjes, toitoi-tjes, kaartjes, briefjes, tournee flyers en noem maar op. Leuk om zo nu en dan eens in te kijken.

 "Goh, wat heb ik toch veel gafe en speciale dingen gedaan, gedanst!
Het kan me nog steeds verbazen, jeetje dit heb ik allemaal meegemaakt... Och ja, die ene tournee naar Curaçao met het theater, het hotel en het strand binnen 500 meter, ohja, dat optreden op Paleis het Loo voor de 40e verjaardag van Prins Willem-Alexander, toen ik in de tijdelijk gefabriceerde kleedkamer stond op te warmen en me bijna in mijn lolly verslikte omdat Máxima ineens voorbij kwam lopen en we elkaar gedag zeiden (en erg moesten lachen...)".

Het verbaast me ook altijd hoe snel de tijd gaat. Alweer tijd voor een première. En ik moet jullie bekennen, ik ben best een beetje zenuwachtig! Ja, natuurlijk heb je altijd de gezonde spanning en adrenaline die je door je lichaam heen voelt gaan, maar in dit programma dans ik één van de moeilijkste duetten die ik ooit heb moeten doen. Het is een duet in het groeps ballet 'Sinfonia India' van de Spaanse choreograaf Nacho Duato. Het is snel, technisch, dramatisch en veel partner werk. Toch is het ook een erg mooi duet, waarin ik mezelf helemaal kan geven en kan genieten, als alles werkt is het heerlijk! Het is een echte uitdaging en gelukkig groeit het elke dag, dus ondanks dat het spannend is, het gaat zeker helemaal goedkomen! Vanaf morgen zijn we in de Stadsschouwburg van Arnhem aan het repeteren. Tot een uurtje of 10pm wordt elk ballet belicht en gespaced. Dit houdt in dat je stap voor stap door de hele choreografie loopt en kijkt: waar moet ik staan, waar is het licht, hoe moet de groep zich van a naar b verplaatsen en de juiste formatie houden. Op het toneel met het juiste licht voelt een ballet gelijk heel anders aan.
Soms is er fel en veel licht en kun je elkaar goed zien, soms komt de licht recht van de zijkant en schijnt het dus recht in je gezicht, of er is bijna geen licht en moet je in de schemer elkaar weten te vinden en de juiste timing weten te houden. Gelukkig zijn we aan dit proces gewend en aan het einde van zo'n repetitie voelt het ballet nog meer af.  Als dit allemaal gebeurd is doen we een doorloop.
Alle balletten achter elkaar zodat de techniek kan oefenen, en wij ook, want waar leg ik mijn kostuums voor snelle verkledingen, waar kom ik af, waar kom ik op etc. Dan op vrijdag de generale.
Een soort pre-première, met alles erop en eraan. Ook is onze vaste fotograaf Hans Gerritsen aanwezig om foto's te maken en zit meestal het eerste balkon vol met speciale gasten, zoals leerlingen van de dansacademie, sponsoren en vrienden van Introdans.
En dan doen we op zaterdag een les met onze zakelijk directeur Ton Wiggers, kijken we de video van de generale, boeken sommigen een laatste ontspannings massage en dan is het tijd voor... de première!
Ik kijk er naar uit! De momenten op het toneel, het ballet doen, met publiek erbij is super.
Tuurlijk zijn de creëer en leer momenten in de studio ook gaaf, maar het eindresultaat delen, dat is heerlijk! En ik hoop dat iedereen geniet van ons programma, jong en oud. Ach met 7 verschillende balletten van verschillende choreografen is er voor ieder wat wils!
Hopelijk tot zaterdag de 13e! TOITOITOI!!!


Karin.

(Gaga) tijdens de voorbereiding

Blog 2


Week 40

Na een heerlijk weekend duiken we, dansers van Introdans Ensemble voor de Jeugd weer de studio in. Nog 1 weekje zetten we hier de puntjes op de i voordat het tijd is om naar het theater te gaan voor de première week.

Toevallig ben ik vandaag wat eerder klaar, want Paul Lee repeteert het ballet 'Bate'.
Bate is een choreografie van Fernando Melo, dat gedanst wordt door alleen jongens, 5 jongens.
Om precies te zijn. Een ballet waarin je heerlijk kunt bewegen, want de stijl is modern, relaxed, met humor en explosief tegelijk.
Hij kan zelf helaas niet komen, omdat hij in het buitenland aan het werk is aan een nieuwe choreografie. Zo gaat dat in dans land... Maar,elk ballet heeft naast een choreograaf ook een repetitor.
Meestal is dat iemand die het ballet heeft gedanst, bij het maak-proces aanwezig was of de stijl van de choreograaf als 2e huid heeft.

Zo hadden we vorige week wel een hele bijzondere ervaring. Toen was namelijk de
Israëliet Erez Zohar voor 3 dagen bij Introdans om het duet Anaphase van choreograaf Ohad Naharin dieper uit te werken. Erez heeft jaren gewerkt met Ohad in zijn dansgezelschap Batsheva in Tel Aviv.
Ohad Naharin heeft jaren geleden een speciale dans techniek ontwikkeld en noemde dit Gaga.
Nee, mensen, dit heeft niets met Lady Gaga te maken! :) Wel kan het net zo los en freaky overkomen als je tijdens een gaga les de studio inkomt haha. En zo kregen we 2 ochtenden Gaga les.

Maar wat doe je dan bij Gaga? Nou, heeeeel iets anders dan bij een ballet les! Hier een korte uitleg.
Gaga is een bewegingstaal, een nieuwe manier om bewust te worden van je lichaam en de mogelijkheden die het heeft. Tijdens een gaga les ontdek en versterk je je lichaam, bouw je conditie op.
Je wordt je bewust van eventuele zwakke punten, maak je slapende delen van je lichaam wakker.
Vanuit bepaalde kern punten in je lichaam (bijvoorbeeld de ruimte achter je ogen of de gewrichten tussen je handpalm en je vinger "moons" genaamd) begin je langzaam te bewegen door de ruimte.
Ook krijg je voorbeelden als: voel dat een bal zich door je lichaam verplaatst en laat deze bal jou bewegen, de bal splitst zich in 2 ballen, hoe voelt dat nu, hoe reageert je lichaam daar op, en als je duizend ballen in je hebt, hoe beweeg je dan?
Al improviserend bewegen we door de ruimte, van langzaam tot steeds sneller tot grond opdrachten en dan weer springend en rennend door de ruimte.
Heerlijk! Persoonlijk vind ik het zo fijn om af en toe iets heel anders te doen.
Even geen tendu's, plie's en pirouettes, maar even het contact met je lichaam zoeken op een andere manier en bewegen zoals jou lichaam dat wil en nodig heeft.
En of je dan wel genoeg opgewarmd bent voor de rest van de werkdag? Nou, reken maar!
Er werd peentjes gezweet tijdens de Gaga les.

Klinkt je dit allemaal een beetje zweverig in de oren? Dat kan, maar het lijkt me zo belangrijk je goed te voelen in je eigen lichaam en het ook aan te kunnen voelen. Niet alleen voor dansers, maar voor iedereen. Druk als we zijn met werk, geld verdienen, materialisme, de crisis, de boodschappen die nog gedaan moeten worden, of je huiswerk.
Dan vergeten we dat het kostbaarste wat we bezitten toch ons eigen lichaam is!
En dat je daar goed voor moet zorgen en naar moet luisteren en heel af en toe bij stil moet staan.
Ooit zei iemand tegen mij: Karin, you have to be more like a cat, attack when necessary and for the rest of the time just enjoy life and be lazy when you can!
No need to rush around all the time. Tja, daar zit wat in...!
Niet dat ik nu leef als een kat, maar het idee, de boodschap erachter is zeker van waarde.

Karin Lambrechtse bereidt zich voor...

Week 39.
In de studio van Introdans is iedereen geconcentreerd aan het werk.
Correcties worden verwerkt, pliés nog net iets dieper. Nee, niet je hand op je been, maar op je heup en juist, vingers samen! Nog een keer dat ene stukje met muziek, want we zaten er net naast.
Já, dát is het. Hup door met het volgende ballet de volgende correcties.
Want het kan altijd nog net iets beter, mooier.

Nog 3 weken en dan gaat alweer een nieuwe voorstelling in première.

Introdans Ensemble voor de Jeugd dans 7 ballet vol lust, aantrekkingskracht, romantiek en liefde in "LevedeLiefde" op 13 oktober in de Stadsschouwburg van Arnhem.

Een mooi en uitdagend programma voor mij en mijn collega's.

Voor de zomer beginnen we al met het instuderen en terughalen van een aantal balletten.

Bijvoorbeeld 'Kiss me Goodnight' van choreograaf Cayetano Soto. Dit stuk ging al eerder bij ons in première en vanwege het succes wordt het in de komende première weer gedanst. Net als 'Bread peace' waar niet alleen twee mannen elkaar leuk vinden, maar ook twee broden op elkaar verliefd worden. Dit programma is voor de jeugd, maar zeker ook voor volwassenen een hartstikke leuk en afwisselend programma om te bezoeken. Een goed uitje naar het theater met het hele gezin.

Het kan nog, jawel, en zeker nu in deze tijden! Belangrijk.

Wat ook erg leuk is, is dat onze première valt tijdens de Dansweek Gelderland. Een week waarin Gelderland laat zien wat het allemaal in huis heeft qua dans.

Puur dans, of bewegingstheater, dans proeverijen, dans op locatie, dans door jongeren, amateurs of professionals.Noem maar op, voor ieder wat wils en misschien ontdek je wel iets nieuws?!

Want, wie houdt er nou niet van bewegen, dans? Zelf dansen of je bewogen voelen door dans.

Uit je dak gaan in de disco, of thuis lekker anoniem in de huiskamer op je favoriete muziek.

Beweging is een groot onderdeel van het leven op wat voor manier dan ook.

Voor mij al jaren een passie met uitdaging, waarin ik mezelf kan zijn en volledig kan genieten.

Het leren, creeeren, loslaten en iets bijzonders delen met het publiek. Voor mij bestaat er geen mooier beroep. Maar het is ook hard werken.

En nu 3 weken voor de première beginnen steeds meer dingen op zijn plaats te vallen, maar we zijn er nog niet. We kennen de passen van alle balletten, maar nu is het werken aan de details, de emotie, de verdieping.

Het is een pittig programma, dit omdat het 7 totaal verschillende balletten zijn van elk een andere choreograaf met elk zijn eigen stijl. Van grounded en modern tot licht en klassiek, humor en serieuze momenten, extravagant tot verstilde emotie. Een hele uitdaging! Maar ik en mijn collega's kijken erg naar de première uit! Je leeft er naar toe, een intens, leerzaam en altijd interessant proces voor een danser. Met hopelijk een mooi resultaat waar niet alleen wij, maar ook u van kunt gaan genieten! En nu weer terug naar mijn correcties, meer attack in die benen Karin en strek je linker voet!

Adriaan Luteijn over zijn reis naar Indonesië voor Introdans

Donderdag 24 mei 2012
Twee dagen later dan hun vertrek voeg ik me ook bij Introdans Ensemble voor de Jeugd in Jakarta. Ik kon niet eerder, omdat er eerst nog wat anders heel belangrijk was: de jubileumconferentie van Introdans Interactie in Arnhem. Deze was zeer geslaagd, maar ook uitputtend-het feestseizoen begint zijn tol te eisen- maar die vermoeidheid had als prettige bijkomstigheid dat ik zelfs opgepropt in de KLM zo in slaap viel en pas vlak voor Kuala Lumpur ( stop-over) wakker werd. Het tijdsverschil van 5 uur was in een keer verdwenen.
Terugkomen in Jakarta is altijd een met een tikkeltje weemoed. Introdans was hier al vaker in alle drie zijn gedaantes ( Introdans, Het ensemble voor de Jeugd en ook Interactie) en vaak was ik erbij. Ik heb hier inmiddels mensen die me zeer dierbaar zijn geworden, en aankomen in deze stad roept vele herinneringen op. Ik heb er weer zin in. Geen jetlag maar wel ben ik blijkbaar wel mijn datumgevoel kwijt: Mijn taxi wurmt zich door de verkeershel( ik zeg u: wij hebben in Nederland GEEN files) in anderhalf uur naar mijn hotel, onderweg een paar plekken van mijn Intro-verleden voorbij. Zo staat daar het Gedung Kesenian in het licht te baden-een schouwburg uit Hollandse tijd- waar we ook nu weer optreden. Iets verder op krijg ik een sms van Roel, of ik nog naar de voorstelling kom. Ja hoor, sms ik, is het te lopen naar het Erasmushuis? Het antwoord: Nee, we staan nu in het Gedung Kesenian, en overmorgen pas in Erasmushuis. Tja...Ik ben alweer een half uur file verderop, en waag het er maar niet op om terug te keren. Trouwens, denk niet dat veel mensen daar zitten te wachten op mijn uitgebluste uiterlijk en verfomfaaide kleding van een nacht van 15 uur in het vliegtuig.
Laat op de avond zie ik de collega's in het hotel. Ze hadden een groot succes gehad, de dansers waren opgetogen en het publiek had ze omarmd, sommigen als oude vrienden: de 25 jaar dat we hier komen-met tussenposes- heeft een trouw en fanatiek aantal volgelingen in Indonesie. Het was een fijn begin van de toernee.

Vrijdag 25 mei 2012
Vandaag mijn eerste workshop hier in Jakarta. Want daarvoor ben ik hier, naast dat ik Roel help bij het organiseren van alle logistiek om de reis en voorstellingen heen. Er zijn hier wel 21 mensen mee...ook voor begrippen van het Erasmushuis, dat veel grote namen uit het theater naar Indonesie brengt is het een hele club.  Maar het loopt geweldig. Een paar vrienden uit het dansvak vragen me wat vroeger naar mijn workshop locatie te komen, zodat er nog wat gepraat kan worden over toen en nu en de toekomst. Het wederzien is warm. Het lijkt of het gisteren was, en we vragen elkaar het hemd van het lijf. De dansschool waar iik lesgeef, heeft plots een pizzatent op eigen terrein.
Kunnen de ballerina's in spe de calorieen weer aanvullen, en de docenten hebben hun eigen kantine. Maar het is gezellig, ondanks het voorbijrazende verkeer. Ibu Farida ( of ook wel tante Fari genaamd) is ook blij me weer te zien, en ze presenteert me een groep keurige dansleerlingen in maillots en opgestoken haren. Twee jongens erbij. Ze kijken me stilletjes en nieuwsgierig aan. Inmiddels weet ik na al die jaren dat het al behoorlijk pittig voor ze is om in onze-losse- stijl les te krijgen, en dat de Indonesische volksaard zoveel bescheidener is dan de onze, dus ik begin rustig met ze te praten. Geen woord komt eruit...ik weet dat een paar de voorstelling al hebben gezien, maar die lachen lief en knikken braaf, als ik vraag wat ze er van vonden. Misschien wel heel lelijk, denk ik dan op zijn Hollands. Wie niks zegt, is toch verdacht? Maar het is natuurlijk anders...een paar uur werk ik met ze rondom ons repertoire en tegen het einde moet ik ze toch echt wel in hun enthousiasme temperen, ze zijn los !  Ton van Zeeland, de organisator vanuit het Erasmushuis, had inmiddels de hele groep dansers en medewerkers bij zich thuis voor een rijsttafel. Na mijn workshop spring ik ook in een taxi, maar door de file doe ik er anderhalf uur over, en tref alleen nog Roel en hem daar aan. De dansers zijn al naar het hotel, ze moeten morgen weer vroeg op om te repeteren.
Wij doen nog even een wijntje, en Ton vertelt over zijn avonturen op al zijn buitenlandse betrekkingen, en wij over onze toernees naar de bizarste plekken op aarde.


Zaterdag 26 mei 2012
Mijn dag begint vroeg en toeristisch. Oude vriend Kees, werkzaam op het taalcentrum van het Erasmushuis, pas nog op tv bij van Dis in Indonesie, neemt me mee naar de oude stad. Dat kan op zaterdagochtend, want dan is het rustiger op de weg. We doen er -slechts -een uur over. Dan staan we aan een stinkende gracht, waar in de 17e eeuw Hollanders een fort bouwden om de handel in specerijen veilig te stellen om er vervolgens 300 jaar niet meer weg te gaan. Het is leuk om met Kees langs de -schaarse historische plekken te lopen en wat weg te dromen over dat feit. Het is nu onvoorstelbaar dat op deze plekken tot slechts zo'n 70 jaar geleden Nederlanders liepen te kuieren die daar thuishoorden. Nu is veel in verval. Een beetje brutaal lopen we een bijzonder mooi Art Deco pand aan een gracht binnen. We treffen de schoonmaakploeg aan, die na een nacht pittig feest hier de boel opruimen. Ze laten ons vrolijk passeren. Aan het eind van een brede gang vinden we een feestzaal in Art Deco stijl, natuurlijk wel wat aan de tijd aangepast, maar je beeldt je zo in dat je oma daar op zaterdagavonden in Batavia even een quickstep ging dansen.
Aan het eind van de middag voeg ik me weer bij de collega's, die zich op het werkelijk minuscule toneeltje van het gezellige Erasmushuis in het zweet hebben gewerkt om er toch een volwaardige voorstelling neer te zetten. Zo te zien is dat aardig gelukt want er hangt een losse sfeer, en iedereen weet: hier wordt het leuk. Meer dan een uur vantevoren staat er een rij voor de deur van het Erasmushuis, die zich tot twee blokken verderop uitstrekt. Een eerste groep gelukkigen mogen het zwaarbewaakte ambassade terrein op, zij mogen in de zaal. Nog zo'n 400 anderen gaan uiteindelijk op het terrein naar een projectie van onze voorstelling kijken. Het is een bonte stoet van -zo te zien-  jonge ( dans-)kunstenaars, gewone families, senioren, ouders met kinderen medewerkers van de ambassade en hier en daar een ex-pat ertussen. Het programma wordt met groot enthousiasme, luid gejoel en op zijn tijd met een gniffel of schaterlach begroet.. Er kleeft maar een nadeel aan: het programma van  een klein uur speciaal geselecteerde stukken voor dit kleine toneel is veel te lekker en dus ook veel te kort.. Als het applaus heeft geklonken en de dansers al 4 keer zijn teruggeroepen, zelfs al een cadeau van het Erasmushuis op het toneel hebben gekregen, staat niemand op. Het kan gewoon niet waar zijn dat het klaar is...?
Maar de mededeling dat de dansers weldra op het voorplein zullen zijn voor ontmoeting zet de menigte in gang. Onder de poster van hun optreden staan de dansers als ware popsterren te poseren met steeds de volgende uit de lange rij van braaf wachtende fans. Een uur later zit het erop.Optreden in het Erasmushuis, het is altijd weer vantevoren spannend maar het wordt steevast weer een gedenkwaardig moment in je geschiedenis, of je nu als danser, technicus, kleedster, balletmeester mee hebt gedaan. Onvergetelijk. En ook het bosje rozen dat een groepje op zijn sjiekst aangeklede meisjes me komt aanbieden als dank voor de les van gisteren. Ze blozen van de pret.

Tournee VS | Reisverslag prijswinnares Hennie de Swart

Eindelijk is het zover. De Reis naar New York gaat beginnen ! Op de valreep lees ik in de krant dat de voorstelling van Introdans zeer goed ontvangen is en in The New York Times een lovende recensie heeft gekregen.

De koffers zijn gepakt, de papieren driedubbel gecheckt. Om 9.15 uur de trein naar Schiphol genomen waar ik ruim op tijd voor de vliegreis aankom. Mijn zus die meegaat is inmiddels ook gearriveerd. Ik heb nog nooit zo lang gevlogen. Spannend ! We hebben een mooie plek aan het raam zodat we tijdens het opstijgen Nederland goed kunnen zien. Bij aankomst op JFK worden we al gauw aangeklampt door een taxichauffeur die in zijn busje nog 2 plekken vrij heeft. Na menig hachelijk moment komen we toch veilig aan in het hotel.

Bij de balie ligt een cadeau klaar van Introdans. Een heel handig boekje en plattegrond van New York, daar zullen we veel gebruik van gaan maken. Bij de lift lopen we Ton en Roel tegen het lijf die ons hartelijk begroeten. Snel koffers uitgepakt en meteen 7th Avenue op richting Times Square. Wat een lawaai van claxonerende auto’s en al die grote flikkerende lichtreclames: geen omgeving voor gevoelige zintuigen. Lekker gegeten en daarna op tijd naar bed, want volgens de inwendige klok is het in Nederland inmiddels al 4 uur ’s nachts.  

Vroeg wakker en na een kop koffie gaan we lopend Manhattan verkennen: we bekijken de New York Public Library, de Grand Central Terminal en de UN Headquarters. Leuk om wat je anders op tv ziet, de vergaderzaal, nu in het echt te zien en door de uitleg krijg je een goed beeld van het belangrijke en veelomvattende werk van de Verenigde Naties.

Met de taxi vervolgens naar St.Patrick’s Cathedral waar achter elkaar – omringd door toeristen - 2 trouwpartijen plaats vinden. Wat lijkt deze enorme kerk nietig tussen de haar omringende reuzen van staal en glas. Via Rockefellercenter naar 5th Avenue. En maar omhoog kijken naar al die gebouwen. Nieuw en oud naast elkaar. Broadway moeten we ook zien, want thuis zeggen dat je over Broadway gelopen hebt klinkt te gek natuurlijk. Al wandelend valt er telkens wat te beleven: we horen een bruidspaar elkaar het ja-woord geven in Madison Square Park, we gaan op de foto met (een bijna echte) Morgan Freeman, we zien (de echte) Ben Stiller op een filmset en een lange rij nerveuze jonge meiden voor een auditie bij Radio City Music Hall.

’s Avonds de voorstelling “Hemels” van Introdans, een van de hoogtepunten van de reis. Het Joyce Theater ziet er leuk en gezellig uit en de stoelen zijn dicht op het podium zodat je de dansers goed ziet. We hebben zeer goede plaatsen en genieten volop van de voorstelling en de positieve reacties van de amerikanen. Wat bijzonder toch om Introdans uit Arnhem te zien dansen in “The Joyce” in New York !

Zondag gaan we op de fiets langs de Hudson naar het zuiden. Het is prachtig weer en het gevoel van vrijheid dat ons overvalt is geweldig. We lopen langs Ground Zero en door Wallstreet met zijn imposante historische gebouwen. Onvoorstelbaar wat hier ruim 10 jaar geleden is gebeurd. Vervolgens gaan we de Brooklynbridge over, van waaruit we een prachtig uitzicht hebben op de bekende skyline van Manhattan, nu met als blikvanger de bijna voltooide Freedom Tower. Het is er enorm druk met wandelaars, die we al fietsend snel passeren, al is het wel oppassen geblazen. Weer terug over de Manhattanbridge, die in China Town uitkomt. Daar verdwalen we even. Erg is dat niet want op straat gebeurt er weer van alles. Over 6th Avenue in een rechte lijn in een sneltreinvaart terug naar het noorden. We kunnen steeds 3 à 4 stoplichten tegelijk halen. Tot slot nog een rondje Central Park. Eten doen we die avond bij een “echte” Chinees tussen chinezen. Een hele belevenis. Later schuift er een nederlands stel aan onze tafel, dat die middag naar de voorstelling van Introdans is geweest met Amerikaanse vrienden. Ze vonden de voorstelling heel erg mooi. De man, die meer van de muziek dan van het ballet is, vond vooral het zingen en het tapdansen erg leuk.

Maandag alweer de laatste dag. Snel de koffers inpakken dan kunnen we nog het Chrysler Building gaan bekijken, dat er ’s avonds zo mooi uitziet met al dat glanzende chroom en natuurlijk naar boven in het Empire State Building. Het is helder weer en we kunnen goed zien waar we de afgelopen dagen geweest zijn. Een mooie en indrukwekkende “afsluiting”. De terugreis verloopt vlot, al kun je niet veel slapen door alle natjes en droogjes die je in het vliegtuig steeds krijgt gepresenteerd. Moe, maar zeer voldaan en verrijkt en ons hoofd nog vol met alles wat we gezien en beleefd hebben gaan we per trein weer huiswaarts.

Geweldig dat we dankzij Introdans deze onvergetelijke reis hebben kunnen maken. Nogmaals onze hartelijke dank voor deze fantastische prijs !

Groeten,

Hennie de Swart

Tournee VS | Last day in Seattle

Today it was an awesome day in Seattle. We woke up very early to go to see the whales in Whitbay Island. It was a five hours trip in the Natural Park. It was great to finish our tour seeing sealions, gray whales, and beautiful landscapes. We came back to the hotel and enjoyed the sunny day in the swiming pool to cool down before the last show. We went to the theater around six pm and we had our daily warming up with Robyn Ross. We were exited to do the last performance but at the same time we were sad because the tour it is over. The audience showed us once more they loved it by giving us a warm applause. 

Scene from Messiah - HEAVENLY

We are very thankful to share our performance with the American public and we hope to come back soon.

Caroline, Laura ,Anna ,Filippo and Rubén.

Tournee VS | Seattle

Vandaag de laatste dag van de tour in Seattle, voordat we weer naar NL gaan. Qua weer mogen we hier absoluut niet klagen, aangezien Seattle bekend staat als een regenachtige stad. Wederom 24 graden met zon. Vanavond de laatste voorstelling van een reeks van 10. Het theater in Seattle is in vergelijking met The Joyce Theater in New York een stuk groter. The Meany Hall telt 1200 zitplaatsen, waarvan er elke avond toch zeker 800 verkocht zijn. Het publiek is net zoals in New York heel erg enthousiast en uitbundig, wat het voor ons dansers erg bijzonder maakt.

Qua stad is Seattle een stuk rustiger en kleiner in vergelijking met New York. In New York zijn we echt geleefd, doordat je zoveel kan zien en lopen dat je maar door en door gaat. We waren aan het einde van de week ook allemaal gesloopt. Seattle was daarom een perfecte afwisseling. Ons hotel en het theater zitten gelegen in The University District, dus we zijn omringd door jonge mensen en studenten. Er zijn veel kleine (vooral Aziatische) restaurantjes, barretjes en vintagewinkels in de buurt, waar je voor weinig geld los kunt gaan.

De afgelopen twee weken waren (zoals de Amerikanen het zouden zeggen) in een woord: Awesome! Zoveel gezien en gedaan. Elke avond voor een uitbundig publiek gedanst. Prachtige theaters, mooie steden en natuurlijk het lekkere, maar vooral oneindig veel eten. We hebben ervan genoten! We (L) the USA, maar NL we komen er weer aan!

Liefs, Yulanne de Groot

Tournee VS | tweede week door Roel Voorintholt

Na ons avontuur in New York city vervolgen we op maandag 7 mei onze VS tournee naar Seattle. Het is bijna zeven uur vliegen en we zijn allemaal benieuwd wat ons te wachten staat. Seattle is een mooie stad en we treden op in een buitenwijk waar de universiteit van Washington is gevestigd in The Meany Hall for the Performing Arts. Het is een prachtig ruim theater wat plaats heeft voor ongeveer1200 man publiek. Het toneel is vele malen groter dan the Joyce Theater en het ziet er allemaal erg verzorgd uit.

The Meany Hall of Performing Arts - Seattle

Dinsdag 8 mei zijn we vrij en we genieten van het   aangename weer en de frisse lucht na alle hectiek van   New York. Op woensdag 8 mei en donderdagmiddag repeteren we in het theater en de voorstelling is duidelijk goed ingedanst en ook technisch loopt het hier soepel. Qua theater is het het beste te vergelijken met het Lucent Danstheater in Den Haag en de voorstelling staat prachtig en de wolkenhemel ontworpen door Keso Dekker van Nils Christe Fünf Gedichte is een prachtig plaatje, strak en echt HEAVENLY! Ons optreden maakt deel uit van de zogenaamde worldseries. Per jaar worden er zes gerenomeerde groepen uitgenodigd, deels uit de USA maar ook internationaal. Er is voor deze serie altijd veel belangstelling en alleen al door de abonnementen zijn er al bijna 800 kaarten verkocht. Ben toch altijd prettig gespannen als er nieuw publiek naar ons komt kijken. Maar gelukkig de reacties op de voorstelling zijn buitengewoon goed  Bijna 1000 man beloond de dansers met een staande ovatie en bravo geroep. Ook tussen de diverse delen door waren er open doekjes voor de dansers, die daar zichtbaar door werden geïnspireerd. De Seattle Times is lovend over de dansers en de choreografieën en begrijpt net als de New York Times maar niet waarom men in de USA zolang heeft moeten wachten om INTRODANS te leren kennen.
Op vrijdag 11 mei dansen we 's ochtends voor 500 schoolkinderen in de leeftijd van 8 tot en met 15 jaar: Fünf Gedichte en Paradise?. Ik maakte me daar een beetje zorgen over omdat beide stukken niet echt gemaakt of bedacht zijn voor een jong publiek. Maar het is een wonder. Het is muisstil in de zaal en de kinderen genieten van de twee verschillende stukken. Adriaan Luteijn verzorgt tussen de werken door een "Questions en Answers moment" en ze vragen hem de hemd van het lijf. Vooral hoelang we wel niet hebben moeten repeteren om zo mooi te kunnen dansen, hoe we het kunnen onthouden.
's Avonds is er wederom een volle zaal en een trotse theaterdirecteur! Ikzelf ben ook reuzetrots dat ons VS avontuur zo goed verloopt en het is helaas al  weer bijna ten einde. Een buitenlandse  tournee als deze is altijd goed voor de groep spirit. Er hangt een positieve werksfeer en na negen voorstellingen is het niveau van de optredens goed en gedreven. HEAVENLY!


Roel Voorintholt

Tournee VS | aankomst in Seattle

Afgelopen maandag zijn we van New York naar Seattle gereisd. Eenmaal aangekomen hebben we ons hotel opgezocht en dinsdag hadden we een dagje vrij. Tijd om Seattle te verkennen dus! We zijn veel door de stad gelopen, hebben de Pike Market bezocht en een geweldige Ducke-tour gedaan (een bus die ook op het water kan varen). Vanaf het water hadden we een prachtig uitzicht op Seattle. Daarna deden we een drankje in een loungebar waar we een ontzettend aardige serveerster ontmoet hebben. Nadat we in de plaatselijke krant de aankondiging van  het programma ‘HEAVENLY’ in Seattle aan haar lieten zien, werd ze razend enthousiast en kregen we zelfs de drankjes gratis! Er hangt een relaxte sfeer in de stad en het weer is heerlijk (als het nog iets warmer wordt ga ik zeker een duik in het zwembad van het hotel wagen!). 

The Meany Hall of Performing Arts - Seattle

Vandaag waren we even shoppen in University Village en daarna hebben we de universiteit zelf bekeken. Op de universiteitscampus ligt ook het theater: de 'Meany Hall of Performing Arts', waar we morgen voor het eerst op gaan treden. Om 17 uur hadden we een balletles op het toneel. De zaal is echt prachtig en super groot! Na de les deden we nog een spacing van het programma. 
Ik kijk uit naar de eerste voorstelling morgen, in dit geweldige theater!

Groetjes,
Irene van Dijk

Tournee VS | Eerste week NYC door Roel Voorintholt

Het zit erop het eerste gedeelte van onze USA tour NEW YORK! 15 jaar geleden, in 1997,  kwam ik hier voor het eerst omdat ik de Perspektiefprijs had gewonnen en die bestond o.a uit een ticket naar New York. Toen werden de eerste contacten gelegd met The Joyce Theater en het was zoals de New York times in een exclusief interview schreef:" Their long way to the Joyce". Het vervult me nu dan ook met trots dat we in ons bijzondere jubileumjaar juist hier ons debuut hebben gemaakt. 

Scène uit Paradise - HEAVENLY

Introdans Ensemble voor de Jeugd trad in 2001 en 2005 al op in 'The Big Apple'. De voorstellingen vonden plaats in het New Victory Theater, hartje Broadway, beroemd omdat het alleen programma's brengt voor een jong publiek. De voorbereidingen voor de huidige tournee waren intensief. Te beginnen met alle werkvisa, waar we al in november mee begonnen zijn, en na een half jaar en vele rekeningen en pasfoto's verder, mochten we officieel de USA in. Verder is het Joyce Theater een zogenaamd Union Theatre, met veel regels en systemen totaal anders dan dat we dat in Europa kennen. Zo mogen onze eigen technici een heleboel apparatuur, zoals bv de trekkenwand niet bedienen, en voor het wisselen van de vloer van wit naar zwart zijn acht man extra nodig. Dit komt voornamelijk omdat iedereen zijn eigen taken heeft, en hoe gecompliceerd het van te voren ook leek, uiteindelijk hebben we lekker kunnen werken en was het een bijzondere ervaring om het jarige INTRODANS hier te zien stralen. Ik kijk dan ook met veel plezier terug op de openingsavond afgelopen dinsdagavond 1 mei.

Scène uit Fünf Gedichte - HEAVENLY

Allereerst natuurlijk omdat de dansers het HEAVENLY programma vol passie en gedrevenheid hebben vertolkt. Het was buitengewoon bijzonder om na afloop van de voorstelling op de cocktailparty zoveel vrienden en collega's te mogen begroeten. Zo waren er diverse choreografen en assistenten van choreografen die de afgelopen jaren naar Arnhem zijn gereisd om met INTRODANS te werken. Zoals Carla Maxwell, artistiek directeur van de befaamde Limon Dance Company, Alberto del Saz verantwoordelijk voor het repertoire van Alwin Nikolais, Christine van de Tetley Foundation, met wie ik de reconstructie van De anatomische les heb kunnen realiseren. En mensen van de Twyla Tharp organisatie en Jennifer Muller met wie we komend seizoen gaan samenwerken voor ons Amerikaanse programma MODERNE MEISJES. Choreografe Gisela Rocha was overgevlogen, net als Henk van Dijk en uit New York waren mijn lieve vrienden aanwezig: de beroemde Nederlandse modeontwerper Koos van den Akker, Katie Ringer en Carol Tambor en Kent Lawson. Het was een heerlijk samenzijn en je realiseert je dan weer hoe groot het internationale netwerk van het
gezelschap is geworden. 

We hebben zes voorstellingen gegeven en ik heb er vijf van gezien. Een avond ging ik kijken naar Karole Armitage's voorstelling. Karole werkte zo'n tien jaar geleden voor INTRODANS met de voorstelling PINOKKIO. Ze stond vroeger bekend als de Punk ballerina, door haar ongewone verschijning en performance. Nu maakt ze ongewone, eigenwijze voorstellingen en werkt samen met kunstenaars zoals Jeff Koons en maakte choreografieën voor sterren zoals Madonna en Michael Jackson. Ook nu genoot ik van al het rare wat ze had verzonnen (een dansende hond, variety artiesten, een rockconcert en veel energieke dans) en hoop dat we in de toekomst weer eens samen kunnen werken.

Ik schrijf dit weblog in het vliegtuig van New York naar Seattle en na allerlei onduidelijk gedoe met wel en geen toeslag voor bagage, en het geregel om onze achterdoeken mee te krijgen in de cargo, is alles geregeld en verheug ik me enorm op onze volgende bestemming. Twee weken geleden was ik in Basel, Schaffhausen en Zürich tijdens onze Zwitserse tournee. Nu New York en Seattle en over twee weken Jakarta en Solo in Indonesië. Het is heel speciaal dat we dit allemaal meemaken en het blijkt maar weer dat INTRODANS een serieuze bespeler is op de internationale podia. Laten we hopen dat we dit met alle bezuinigingen op komst kunnen blijven doen en dat we vanuit de thuisbasis Arnhem door de provincie, Nederland en de wereld blijven reizen om heel veel mensen mee te laten genieten van al het moois wat INTRODANS bieden heeft.

Hartelijke groeten,
Roel Voorintholt

Tournee VS | laatste dag in NYC

En dat was alweer de laatste! We hebben er deze week zes voorstellingen op zitten in New York, en vanaf woensdag staan we nog vier keer op het toneel in the Meany Hall in Seattle.


Ik spreek waarschijnlijk niet alleen voor mezelf als ik zeg dat ik hier niet weg wil gaan! Er is zoveel te zien, te horen, te doen en te eten. De tijd is voorbij gevlogen, maar toch heb ik elk moment intens beleefd. New York is een stad waar alles continu beweegt, zelfs het publiek lijkt meer te wiebelen dan in Nederland. Maar absoluut niet in negatieve zin; elk ballet wordt beloond met een krachtig applaus, de Amerikanen laten weten wat ze waarderen. De zaal Is bijna elke avond goed gevuld. Het blijkt toch moeilijk om elke avond uitverkochte zalen te hebben in zo'n bruisende stad, waar iedere dag wel ergens een première, dansvoorstelling of een feestje is; er leeft veel in The Big Apple.

Cocktails op het dakterras

Zelf zitten wij, de dansers, ook niet stil. Na de première hebben we onszelf beloond met een cocktail op het dakterras van een bescheiden wolkenkrabber, met een fenomenaal uitzicht. Dat zijn de dingen die je in Nederland niet mee kán maken. Ook wordt er absoluut veel geshopt door menig danser en laten we de toeristische attracties niet achterwege. Daarnaast was voor mij de kennismaking met de dansers van Cedar Lake een fantastische bijkomstigheid, aan deze kant van de oceaan zijn de dansers (fysiek en danstechnisch fantastisch) gastvrij en graag bereid om de ons de leuke, onbekende, plekjes van de stad prijs te geven. Nu is het tijd voor een avond lekker relaxen en genieten, morgenochtend worden de koffers ingepakt.


We zijn nog absoluut niet klaar met NYC maar we kijken uit naar Seattle.  Hopelijk heeft New York van ons genoten!! Misschien kunnen we van deze tour het begin van een jaarlijkse traditie maken?

Groetjes, Vérine Bouwman