Dag 2 begon voor de meesten van ons vroeg, rond 7.00 uur werden de eerste mensen wakker (jetlag). We moeten dan op zoek naar een restaurant voor ons ontbijt, dat is snel gebeurd want iedere hoek van de straat heeft er wel een. Het plan is als volgt: we beginnen bij het Empire State Building, en vanaf daar lopen we naar het Statue of Liberty. En dan komen we langs allerlei bezienswaardig- heden. Dus hup in de metro en we zijn weer voor een hele dag onder de pannen. Sommige van ons zijn het Empire State Building opgegaan om te spelen met King Kong en van het adembenemende uitzicht te genieten, anderen zijn gaan winkelen. Een uurtje later is iedereen weer bij elkaar en wordt het eerste ‘groepswinkelen’ van de dag gedaan. Madison Square Garden is de volgende stop en na een snelle foto nemen we toch maar weer de metro en worden de (Union Square) verschoven naar een andere datum want we moeten nog veel lopen en er is niet veel tijd. Volgende stop Canal Street en Chinatown, leuke souvenirwinkeltjes, dus cadeautjes voor het thuisfront. Als we onze reis vervolgen naar het World Trade Center en Ground Zero komen we zonder dat het de bedoeling was langs de wel bekende rechtbanken. Bekend uit Law and Order, maar ja welke van de tien is het?? Tussen de andere wolkenkrabbers door piekt het nieuwe World Trade Center. Maar we worden weer eens opgehouden, deze keer door straatartiesten. Vijf mannen en hun crew beloven een geweldige show al snel staat er een grote groep mensen om ze heen. Ze beginnen op een laag pitje maar dan nemen ze mensen uit de groep, en ja hoor ook een van ons moest eraan geloven, Jamy was het slachtoffer samen met 3 ander vrouwen. De mannen vertellen de groep dat deze groep niet compleet is ze missen nog een ‘Asian guy’, de eerste de beste Aziatische man word eruit gepikt en mag er bij gaan staan. Ze beloven een grote finale en dat was het, een van de mannen zou over alle vier de mensen springen. Wij aan de zijkant waren al aan het denken hoe we Jamy konden vervangen als het mis zou gaan, maar gelukkig was dat niet nodig, hij sprong er met gemak overheen. Na afloop snel iedereen bij elkaar geroepen en op naar Ground Zero. Maar eerst een koffie want de voetjes doen zo'n zeer. Eenmaal bij Ground Zero hadden we nog een halfuurtje voor we het Memorial in mochten dus wat doen we dan? Shoppen!!! Century 21 is ‘the store to be’, designerlabels met heel veel korting. In 10 minuten tijd had Vivian shoenen en Merel een tas maar terug komen doen we zeker. Ground Zero was heel bijzonder, de grote watervallen met alle namen van slachtoffers maakte iedereen heel stil en kalm. Er werd nagedacht, dat was te zien in ieders ogen, na afloop bleek dat we allemaal heel blij waren dit gezien te hebben, persoonlijk iets om nooit meer te vergeten. We zouden nog doorlopen naar de waterkant voor THE Statue of Liberty maar we waren moe en hadden honger dus naar huis was het plan. Eerst nog wat te eten kopen voor morgenochtend zodat we wat langer kunnen blijven liggen. Vlakbij het hotel hebben we een restaurantje opgezocht en met veel pijn en moeite nog wat gegeten want wat waren wij moe. Nu snel naar bed want morgen staat er weer een vol programma op de agenda met als afsluiter de eerste show in het New York City Center.

Ruben Ameling

Aankomst in New York!

En daar gaan we dan om half tien in de morgen, op de bus naar Schiphol. New York is de bestemming, en de spanning in de bus neemt toe. Er worden al wilde plannen gemaakt voor zondag de vrije dag. Maar eerst een zeven uur durende vlucht. De vlucht was een beetje hobbelig waardoor de meeste de slaap maar niet konden vatten, dan maar een filmpje kijken. Eindelijk zien we de kust van New York, en dan begint de stress. Paspoortcontrole, komt iedereen het land wel in? Na lang wachten is iedereen er veilig doorheen gekomen. De transfer naar het hotel was super, opeens doemt uit het niets de welbekende skyline op, de camera's worden boven gehaald en een record aantal foto's wordt geschoten. Iedereen kijkt zijn ogen uit: de skyscrapers, de winkels, de mensen, it’s like in the movies!! Vlakbij het hotel zien we Lucinda Childs nog even de straat over steken en dan zijn we er. Holiday Inn on 44 west, 57th Street. Het is zo leuk om dat te zeggen. Normaal neemt de groep de tijd om te ontspannen en even te rusten nu stonden we binnen no time weer in de lobby, met de camera's op de borst klaar voor NY. Alexis is deze keer onze tour guide, het plan van vanavond is Columbus Circle en Times Square. Eenmaal bij Times Square zijn we Broadway al gepasseerd en kijk je je ogen uit, op iedere hoek van de straat word gestopt voor een foto. De M&M store moesten we ook even gezien hebben natuurlijk, en op de welbekende rode trap heeft iedereen zijn NY-momentje op de foto. Uiteindelijk zijn we wat gaan eten, en daarna zijn enkele naar het hotel terug gekeerd en andere zijn nog tot diep in de nacht doorgegaan, we zijn immers toch vrij morgen. Maar ook dan weer een vol schema.

Ruben Ameling

Bye bye South-Africa!

It is almost the end of the week, which means the last days in South Africa. Three shows to go and two days left before our return. Friday morning we skipped breakfast and decided to hit town in the afternoon. We (Vivian, Elena, Ruben and Anouk) went to meet a friend of Vivian’s family. She took us for a lunch at one of the most prestigious hotels of Cape Town, The Mount Nelson. We had a wonderful lunch there and we met her young daughter who is about to take her first steps at the Cape Town Ballet School. For her it was a big pleasure to meet the professional dancers of Introdans, and it was a pleasure for us too.

After this lunch we had a quick visit at the Green Market to buy some presents and souvenirs for our friends and family. Days are passing by very quickly in Cape Town and there we were again, excited to rock the stage of the Baxter Theatre. The show went very well and every time it is very satisfying to give a piece of ourselves through our art to the South African audience, that appreciates it a lot.

Of course after such an energetic program we were all super hungry! So we went to our favorite restaurant close by the hotel and the man at the door said, as usual,  ‘How was the show tonight?’. Time to rest now and prepare ourselves for the last day!

Saturday, everyone is excited. The last two shows today! The matinee was a huge success, a lot of students came to watch us. It seems they liked us a lot, when we went out for a lunch they were waiting for us and screaming “You are fantastic!”

We went back to the theatre, to prepare ourselves for the last one!! Suddenly during the show Alberto felt very sick and Iris took a decision to put Giuseppe and Ruben in his place for Sinfonia India. They did a great job in such a stressful situation and we were all very proud of them!

The shows are done, now time to have some fun, before being trapped in a plane for many hours. We went to Mama Africa, a great restaurant with a live African band. When we heard the life band playing drums and singing all dancers could not resist to go and dance at the African rhythm. We had a lot of fun and we were happy, the South African tour was an amazing experience.

Suitcases are packed! Bye bye Cape Town! We all hope we will come back to this amazing place on the world.

Vivian Sauerbreij and Elena Pampoulova

We started sunny Wednesday off by a few of us waking up early to see the whales and some going to pet cheetahs while we went with our "tour guide" Léa to rent a car and see the sites for ourselves. We eagerly jumped into the car (on the other side of the road) and made our way to the green market, a market downtown Cape Town, full of African paintings, sculptures,  jewellery and much more. We filled our bags with many things to fill our homes and gifts for our friends and family. We drove past many different brightly coloured houses named  Bo-kaap situated on the slopes of signal hill. Afterwards we drove past the world famous football stadium from the FIFA World Cup in 2008 and after onto sea point where we sat and ate a quick lunch while admiring the scenery, sun and breath taking views. We hurried back to the hotel to pack our bags and headed to the theatre for our second show in Cape Town. Mathieu was back and ready to go so we were very excited to show the public a full show. The show went well and the audience was supportive. Everyone ran quickly away to bed to rest for an exciting day to follow. 

Thursday morning we left the hotel around 8am to explore Cape Point, the Cape of Good Hope as well as, some hilarious penguins, along with Chapman's Peak and Hout Bay. Others went to Robben Island or Table Mountain, there is so much to do! We started off in Boulders Bay to see the penguins. We had a good laugh watching them run around and swim. Then we began our trip to the point where we took a cable car up to see the light house and walk to impressive views. Standing up so high and seeing the calm blue surround you was amazing. We then continued on to the Cape of Good Hope, the most south west point of Africa. We spotted a few geckos, rock dassies, many birds, an ostrich and we would like to believe a whale.
We took the scenic route back to the hotel which led us to Chapman's Peak, a road in a massive mountain that led us to Hout Bay, a beautiful bay with mountains, blue water and perfect sand. 

Thursdays performance was really special because we had friends that came to watch as well as a busy audience. We are now half way done our shows in Cape Town three more to go and we are all very excited. Hopefully see you soon. 

Alexis Geddes and Jurriën Schobben

Its hard to believe that we are already over half of our wonderful tour in South Africa. It has been our 5th day in Cape Town and so far it’s been an amazing experience. Ex Introdans dancer Léa Jauréguy has been living in Cape Town for 2,5 years and we are fortunate enough to have her as our tour guide. On Monday she brought us to the famous vineyards, from Franschhoek all the way down to Stellenbosch, to have some wine-tasting; of course with the most stunning views. At night we got invited to a friend’s house to have a braai, which is a typical South African barbeque. After an amazing meal we all went to bed to get ready for our first show in Cape Town.
When we arrived at the theatre the next day, to do our first run through of the programme, we saw that Mathieu wasn’t doing well and he actually had severe food poisoning. It was decided that he wasn’t able to do the show so he went to the hotel to get some rest. Because we missed one dancer we had to rearrange some parts of the show but even though it was quite last minute the show went well and the reactions of the public were positive.
After the show we got invited for a drink in the foyer of the theatre with some of the audience.We got a chance to meet dancers of Cape Town City Ballet, and it was nice to see their point of view on our show. After this we all went to hotel and had our 'after show get together' with all the dancers and our ballet mistress. Done evaluating the show we all went to our beds to get some rest for the second show on Wednesday.


Alexis Geddes and Jurriën Schobben

Off to Cape Town

10:00 am: We checked out of Durban, today it looks particularly hot in the city. We rather be prepared for Cape Town, it’s almost 10 degrees lower down there but we feel excited, it’s the capital city so it must be fun.

2:15 pm: Landed in ‘the mother city of Africa’, that is how some people call Cape Town. We had the bird view over the city, the Table Mountain and the Ocean, in one hour we`ll be checking in at the cute guest house Little Scotia, located few meters from the Baxter Theatre, were we perform. The independent suites turn up to be very cosy though a bit cold inside, it feels like honeymoon rooms.

4:00 pm: Giuseppe and Anouk had an accident with the shower and almost made a pool of Vivian and Elena`s room.

8:00 pm: We enjoy a fantastic dinner arranged by Lea, who used to dance with Introdans before and now lives here. The food is terrific and tastes even better with local wine.
11:00 pm: Cocktail time at Caprice, a terrace at Camps Bay with a very good reputation, a lot of stars make appearance here, definitely a glamorous place for watching people and being watched. Not bad for our first hours in town.

Alberto Villanueva & Mathieu Di Scala

Safari in beautiful South-Africa

5:45 am: We all meet at the hotel door to go on safari, of course with an epic effort and some of the dancers have been literally dragged to the car. But the tour is worth it, we are in Africa and we all want to experience that fully. So there we are, hoping that our guide Zamine, a sweet and big Zulu man, stops talking to take advantage and catch up some sleep in the three hours that we have until we arrive at Hululuwe`s park.

10:00 am: We arrived at the centre of the natural park, Hilltop, the starting point of the safari. Even though we have already seen some wildlife, a group of at least hundred buffalos was cutting the road inside the park. We waited till they passed and stared at them for a long time. Waking up the last sleeping beauties on the bus, now, everybody is ready to jump on the opened jeeps and go find some animals.

1:00 pm: The jeeps are back on Hilltop, we go out of the cars still fascinated about the tour. We thank Wilkom, an experienced ranger who took us real close by the animals. We managed to see three of the big 5, buffalo, rhinoceros and elephant, but the leopard and the lion didn`t want to make their appearance for us. We also saw lots of impalas, zebras, monkeys, giraffes. Satisfied we headed back to take a quick bite when we assisted to a professional robbery performed by a naughty monkey that stole bread from an old woman, who was quietly eating at the terrace. We all exploded into hysterics.

 

4:00 pm: After a crazy ride, we proceeded the second part of the journey across the dangerous waters of Isimangaliso, full of crocodiles hippopotamus and snakes. The wetlands also offer a romantic boat cruise in the late hours of the evening, we saw the animals and enjoyed a beautiful sunset. If we weren't already, we finally fell in love with the beauty of this country.

10:00 pm: Back in the hotel we had dinner at the restaurant and shared our impressions of the day, some of the dancers, found the strength to go out with Garreth and a group of boys which we had met the night before. The rest of us went to our rooms, time for a hot shower and an earned rest.

Alberto Villanueva & Mathieu Di Scala

The first day at Durban

10:00 am: The lobby of the Bel Air Hotel starts to get agitated; clearly the dancers are making good use of the continental breakfast. Scrambled eggs, toasts, coffee and several sweets are devoured while we plan the activities for the day; there`s too much to see but tight schedules to be followed.
11:30 am: At last we all agree, final destination: Victoria Market. Shopping has become one of our musts on tour, unfortunately we didn`t expect the inconvenience of taking a taxi in Durban, you may arrive faster to the locations riding on a turtles back.

3:00 pm: By this time we are all lost in the city, carrying bags and hungry because we decided to go back to the hotel by feet. Although it is the beginning of spring in Africa, Durban is really hot. No mercy for the poor dancers who will be picked up at the hotel within one hour.

7:30 pm: The show is about to start, we did manage to get back in time and get some fast food on our way. Digest the corrections from the first show and say ‘hi’ to the monkeys that live in the trees nearby and whom we`ve been secretly feeding in our spare hours at the theatre. There`s more energy in the air today and we feel more confident with the stage, so.. raise the curtain!!
00:00 am: The performance went super, and the audience was delighted. To celebrate, David, a man of the musical theatre world in South Africa has invited us to dinner at club 199. Some new fans and friends that we made after the show and people from the festival are joining us tonight, after that, open bar… and the following is all very loud, fun and privacy of the crew; sorry ;).

Alberto Villanueva & Mathieu Di Scala

Aankomst Durban

De tour is begonnen, we keken er zo naar uit! Na een hele lange reis van wel 27 uur wandelden we eindelijk ons hotel in. Met een schitterende ligging direct aan zee, waren we gelijk enthousiast. Na een lange nacht slapen, werden we allemaal fris wakker met een ontbijtje in de zonnige tuin van het hotel. Het is hier net ‘lente’, met temperaturen van een zomerse dag in Nederland! Na even uitgewaaid te zijn op het strand, was het tijd om onze balletschoenen weer aan te trekken. Met twee busjes reden we naar het theater en de studio, die alleen te bereiken waren via een avontuurlijk bospadje. Tijdens de balletles even onze stramme gewrichten los gemaakt en direct door naar toneel voor een doorloop van ons programma SUPERSTARS. Na wat snelle foto’s gemaakt te hebben van nieuwsgierige apen in de boom en een snelle chicken-wrap van het plaatselijke eetkarretje, was het tijd voor make-up/haar en kostuums. Showtime! Voor velen van ons was het de eerste voorstelling van het seizoen, kan het nog specialer? Iedereen had gezonde spanning en zin om het Zuid-Afrikaanse publiek te laten zien wat Introdans goed kan, dansen! Het was een heel fijn publiek, erg enthousiast en er waren zelfs een aantal speciale gasten in de zaal. De dansers van de Flatfoot Dance Company waren er om ons aan te moedigen. Sommige van hen waren een aantal jaren geleden in Nederland voor het project Swing On South in Malburgen, door Introdans georganiseerd. Het was leuk hen weer te zien! Na een ontspannende douche zijn we met z’n allen lekker gaan eten bij Havana, waar we met z’n allen hebben geproost op het goede verloop van deze mooie première! Nu tijd om de ogen te sluiten en morgen wederom te knallen voor onze tweede voorstelling hier in Durban!

Merel Janssen & Jamy Schinkelshoek

Polish Pieces-Hans van Manen (foto: Hans Gerritsen)

Van Oost naar Oost.

Soms krijgen we naar aanleiding van onze tournees wel eens de reactie: 'Heerlijk hoor zo'n snoepreisje!' Wat het hotel in KL betreft klopt dat: een vijfsterren hotel, direct naast de Petronas Towers, met een zwembad in exotische omgeving, een ontbijtbuffet van een paar kilometer (en lekker!), kamers waarin we kunnen dansen, een lobby die iedereen mee naar huis wilt nemen en een interieur dat 'very sophisticated' is. Tijdens haar handelsmissie in april jl. verbleef toenmalig Prinses Maxima ook in dit hotel. Eens te meer wordt duidelijk hoe belangrijk het is om onze netwerken te koesteren en uit te breiden. Want dankzij de tussenkomst van de Nederlandse Ambassade is het tarief voor de hotelkamers gehalveerd. En hoe zit het dan verder met dat 'snoepreisje'? Het is en het blijft werk. Dat is de aanleiding om te reizen en daar horen strakke schema's bij, met precies genoeg vrije uren volgens de CAO. Dat iedereen die vrije uren naar believen vrij kan invullen is vanzelfsprekend. En natuurlijk geniet de hele crew daarvan. 

De indrukwekkende concertzaal in de Petronas Towers.

Wat is dan het hoogtepunt van deze tournee? Dat is zondemeer de voorstelling in de concertzaal van de Petronas Towers. Daar kan geen zonsopgang bij de Borobudur of jeeptocht door de bergen tegenop. De Nederlandse ambassadeur in Maleisië had onze voorstelling 'geboekt' als invulling van de viering van de kroning van Koning Willem-Alexander. Voorafgaand waren er toespraken van de Maleisische plaatsvervangend minister van buitenlandse zaken en de heer Paul Bekkers, de Nederlandse ambassadeur. Vervolgens werden het Nederlandse en Maleisische volkslied gezongen. En daarna was het de beurt aan Introdans. De grootte van de zaal, duizend man publiek, de perfecte en onzichtbare theatertechniek, de aanleiding, de uitvoering, alles komt bij elkaar in een prachtige voorstelling. De programmering en volgorde van de verschillende balletten is treffend: ieder stuk komt goed tot zijn recht en het lijkt of de dansers de voorstelling met hun hele ziel 'verdedigen'. Het slotapplaus is overweldigend en - naar we later vernemen - voor Maleisische begrippen opvallend enthousiast. Er wordt ons ook verteld dat deze programmering niet zonder slag of stoot door de censuur was gekomen (te veel blote bovenarmen en benen), maar door de bijzondere mix van gasten was deze niet van toepassing.

Hulde aan onze 'mannen' van de techniek.

Na afloop voegt de hele crew zich tussen de gasten en we worden door veel mensen aangesproken. Vooral de aanwezige Nederlanders zeggen trots te zijn op de voorstelling ('Dat hebben we toch maar, in Nederland, zo'n goed dansgezelschap.') en de Maleisiërs geven aan verbaasd te zijn dat ze dit zelf zo mooi vinden ('Dit balletrepertoire zijn wij niet gewend, maar het is heel comfortabel en prachtig om naar te kijken.'). De dansers zijn op de receptie 'hot',  heel 'hot'. Velen willen met hen op de foto en dat duurt best lang, want er wordt ook uitgebreid gecomplimenteerd.

Vervolgens duurt de nacht voor velen van ons lang, want de beroemde dj Kaskade (u kent hem toch?) treedt op in de plaatselijke club Zouk. We vieren het succes van deze tournee en dansen tot het bijna licht wordt. Geen zonsopgang boven de Borobudur, maar zonsopgang boven Zouk.

De laatste dag heeft de hele crew een 'late check-out' en worden de laatste souvenirs ingeslagen of er wordt uitgeslapen, of toch nog even Chinatown in. Nog 10.250 kilometer, beste lezer, en we zijn weer in onze thuishaven Arnhem. Kom binnenkort naar ons kijken in het theater, misschien zijn we veranderd?

Van Solo via JK naar KL.

De dag na de voorstelling in Solo is een reisdag, een lange. 's Ochtends bij de uitcheckbalie van het hotel horen we ineens: 'Hellooooooo how are youououououououo!!!!!??????' En ja hoor, daar staan ze weer, de dansstudenten van ISI. Met zijn vijven (de anderen durfden niet) hebben ze hun verlegenheid overwonnen en staan ze enthousiast klaar om iedereen gedag te zeggen. Voor hun meeste favoriete danser hebben ze een cadeau gekocht. Het is 08.30 uur, dat betekent dus dat ze vanochtend voor dag en dauw zijn opgestaan om te shoppen. Hoe geweldig en lief, maar als ze vervolgens ook nog eens met iedereen op de foto willen, dan moet de tourmanager zachtaardig ingrijpen: we moeten immers op tijd op het vliegveld zijn. Als we de bus instappen, dan geven ze ieder van ons nog een sleutelhanger cadeau. Met de ervaringen van de workshop, de meet-and-greet, de reacties na de voorstelling en deze uitzwaaiactie concluderen we dat het in Solo geweldig is geweest.

De avond ervoor hebben we Suni in het zonnetje gezet. Namens het Erasmushuis begeleidt ze ons in Jakarta en Solo. We hebben een mooie foto in passe-partout voor haar. Als Roel deze in de bus uitreikt, gaan alle handen in de lucht en barst er een spontaan lied op: 'Suni bedankt, Suni bedankt, Suni Suni Suni bedankt. (10x)' 

'Suni bedankt, Suni bedankt, Suni Suni Suni bedankt.'

Vervolgens vliegen we van Solo naar Jakarta, halen onze bagage van de band, vergeten een tas, maar die wordt snel gevonden, zien dat onze vlucht naar Kuala Lumpur later is dan verwacht, en we wachten, hangen, zitten en liggen. De groeps check-in verloopt voorspoedig: 23 paspoorten verzamelen, 23 mensen inchecken, 23 koffers wegen, 23 boardingpassen printen, 23 paspoorten + boardingpassen uitdelen, 23x airport tax betalen (we voelen ons miljonair met 3.300.000 IDR) en last-but-not-least de extra 3 koffers inchecken (2x techniek, 1x kostuums). Op naar KL!

Na een totale reistijd van 16 uur rijden we met een bus richting de stad en daar doemen de Petronas Towers voor ons op. Daar treden we morgen op. On-voor-stel-baar. Nu nog naar ons prachtige hotel en  lekker naar bed. Maar.....het inchecken wordt een grote puzzle. Alle kamers zijn verkeerd geboekt: de roominglist is in de war gebracht, geen enkele combinatie van kamergenoten klopt. Maar een probleem is meestal een uitdaging en een voortvarende artistiek directeur lost de puzzle op, maar toch: 1,5 uur later heeft iedereen zijn juiste kamer. Een paar mensen lopen nog snel een blokje om, maar de meesten vallen snel in slaap. 

Een Oscar voor Roel.

Er is ons verteld dat voorafgaand aan de voorstelling in Teater Besar de vice-rector een woord van welkom zal spreken. Maar we hebben op het zijtoneel ook een geheimzinnig kistje zien staan: wat zou daar inzitten? Als het publiek binnenstroomt neemt een man in traditionele batik het woord, hij spreekt gedragen, serieus en langdurig. Hij biedt zijn verontschuldigingen aan voor de langzame renovering van het theater. (Ons was opgevallen dat het een stuk vooruit gegaan was, want vorige keer liepen er nog kakkerlakken over het toneel en nu zag het er schoon uit.) Maar dat hij er zijn uiterste best voor zou doen om de vaart er in te houden. 

Roel was gevraagd om ook een woord van welkom te doen. Met geleende Indonesische woorden (en dat stellen de bezoekers erg op prijs!) illustreert hij hoe belangrijk het is om weer terug te zijn in Solo. Hij koestert goede herinneringen aan voorbijgane jaren, aan de voorstellingen van beide dansensembles en de projecten van Introdans Interactie. Hij roemt de dansstudenten die de middag er voor iets heel bijzonders hebben laten zien. Als Roel wilt afsluiten wordt hij onderbroken. De vice-rector neemt weer het woord en het geheimzinnige kistje wordt opgebracht. Vanwege de bijzondere samenwerking met Introdans en vanwege de inspiratie die het gezelschap het publiek en de studenten geeft, wordt Roel onderscheiden met een 'award'. Een beeld dat niet onderdoet voor een Oscar, en zo gaat-ie bij ons de geschiedenisboeken in.

We zouden bijna vergeten dat er ook nog een voorstelling moet worden gedanst. En hoe. De dansers zijn subliem en zetten een erg krachtige voorstelling neer. Balletmeester, tourmanager en artistiek directeur zijn enorm onder de indruk, enorm. Van te voren zijn de dansers gewaarschuwd voor het publiek in Solo: ze zijn verlegen, houden erg van hun eigen, traditionele Javaanse dans en geven nauwelijks een blijk van waardering. Nou, ook hierin is iets veranderd: er wordt zelfs gefloten.

Het publiek is van te voren gevraagd om niet te fotograferen en dat lukt redelijk. Maar er is hen beloofd dat na afloop het voordoek open blijft en dat ze het toneel op mogen komen om de dansers te begroeten. Het slotapplaus is nog niet afgelopen of wie hebben we daar? De dansstudenen van ISI bestormen luid gillend (bijna hysterisch) het podium en willen een groepsfoto, met zichzelf, zonder zichzelf, met Verine, met Fillipo, met Pascal, ze kennen ineens alle namen en zijn fanatiek in het volkrijgen van hun fotoalbum.

Na afloop biedt ISI ons een buffet aan: een traditionele Indonesische maaltijd. We zijn er dankbaar voor en weten dat we Solo niet snel zullen vergeten. Hopelijk tot volgend jaar!

Opgewonden keren we terug naar het hotel, klaar voor de laatste nacht in Solo. Morgen reizen we naar KL (Kuala Lumpur) met een tussenstop in JK (Jakarta).

Dans beweegt je in Solo.

Van de intensieve vrije dag komt iedereen bij dankzij een goede nachtrust en dankzij een geweldig ontbijt. Terwijl de dansers nog kunnen napraten in het hotelrestaurant, vertrekken technici Berry, Joris, Maarten, kleedster Willeke en balletmeester Diane naar het theater van ISI. Het theater is onderdeel van een universiteit waar ook een dansafdeling aan verbonden is. 's Ochtends is er in de kleine zaal een workshop gepland en Diane werkt met hen aan een scène uit het ballet Messiah. De dansstudenten zijn totaal anders dan die van EKI in Jakarta. De studenten in Solo worden opgeleid in de traditionele Javaanse dans en in het voorjaar volgden ze nog enkele workshops van Introdans Interactie onder leiding van Adriaan Luteijn. Ook nu kijken ze hun ogen uit als ze een video van Messiah zien. Diane besluit om het anders aan het pakken en vraagt hen om het idioom van Introdans om te zetten naar hun eigen bewegingstaal. In groepen werken ze ieder 15 minuten aan een improvisatie en als ze allen hun resultaat presenteren dan is het na afloop muisstil: we zijn allen erg onder de indruk.

Dansstudenten van ISI na de workshop in Introdans T-shirt

's Middags is er met de studenten uit Solo een meet-and-greet met de Introdansers. Diane besluit om het ijs direct te breken door de studenten te vragen om hun materiaal uit de workshop aan de Introdansers te presenteren. En dat is een goede zet! Na luid applaus en bravogeroep schieten vragen heen en weer. En na de vraag: 'Kunnen jullie het ons leren?' gaat 'het dak er af'. In een kwartier tijd worden diverse poses gedemonstreerd en staan in 'no time' alle dansers gezamenlijk op het toneel.

Bekijk de video op Facebookpagina van Introdans.

De meet-and-greet loopt duidelijk uit qua tijd, oorspronkelijk was er een klassieke training en repetitie gepland. Die beginnen wat later voor het oog van een enthousiast publiek: de studenten blijven de hele middag kijken. Een docent zegt dat dit voor hen een onbetaalbare ervaring is. En eens te meer wordt duidelijk: dans beweegt je, overal, ook in Solo.

Nadat we teruggekeerd zijn in het hotel, waait iedereen uit over het pittoreske Solo. Morgen de derde voorstelling van deze tournee door Azië. Voor iedereen van ons - dat weten we nu al - een bijzondere ervaring.

Cultuur, natuur en avontuur.

Vandaag heeft de hele ploeg een vrije dag. Op ons reisschema stond al genoteerd: ‘DAY OFF. DON’T MISS BOROBUDUR.’ Tijdens de vliegreis naar Solo hebben we gepolst hoeveel mensen een dagtrip willen maken en het animo is groot: 20 mensen. Na de incheck in het hotel beginnen we direct aan de organisatie van deze uitstap, want deze kans wil niemand aan zich voorbij laten gaan. Als we de zonsopkomst vanaf de Borobudur willen aanschouwen, dan moeten we om 01.30 uur vertrekken, want het is 110 km. verderop en de verwachting is dat dit ongeveer drie uur zal duren. Al snel laat de receptionist van het hotel weten dat het is gelukt en nog voor een mooie prijs ook. Iedereen probeert nog even een paar uurtjes slaap te pakken.

Als we in het pikkedonker over de hobbelige en soms smalle provinciale wegen rijden, proberen sommigen nog wat te slapen, maar dat valt niet mee. En ook deze chauffeur spreekt geen woord Engels en beantwoordt iedere vraag met: YES YES YES. We hopen er maar het beste van, want als we dezelfde vraag omdraaien, dan blijft het antwoord: YES. Uiteindelijk komen we 20 minuten voor de zonsopgang bij de Borobudur aan. En als we de tempel beklommen hebben en onze blik oostwaarts richten, dan weet iedereen dat-ie getuige is van een bijzonder fenomeen. De entree is inclusief thee/koffie en wat gebak onder de klanken van kalmerende muziek op de gamelan. En als een paar dansers worden uitgenodigd om mee te spelen, is het groepsgevoel op zijn top. 

Zonsopkomst vanaf de Borobudur.

Er worden nog twee tempels bezocht en een klooster. Langzaamaan keren we terug richting Solo en sluiten we af met een off-the-roadtrip: in jeeps de bergen in, richting de vulkaan. De bus rijdt ons weer terug. We genieten weer van de prachtige natuur (rijstvelden, spectaculaire bomen en planten) maar dommelen in slaap op de kadans van kuilen en drempels. In het hotel is een duik in het zwembad verkwikkend. We komen Roel tegen die het is gelukt om de cargo op het vliegveld op te halen en naar het theater te laten brengen, balletmeester Diane die zich de hele dag in een fietstaxi liet rondrijden en technicus Joris die Solo te voet heeft verkend. Morgen wachten de technische voorbereiding, workshop, les en repetitie.

Een klein dorp tussen Borobudur en Solo.

Van Jakarta naar Solo. 

Sommigen van de crew hebben een korte nacht achter de rug: er is nog veel nagepraat in de hotelbar over de bijzondere sfeer rondom de voorstelling, of er is een van de hippe clubs bezocht. Vandaag is een reisdag, we vliegen van Jakarta naar Solo. Een vlucht van 1,5 uur en dat is vergeleken met de totale vluchttijd van Oost naar West-Indonesië te verwaarlozen. En nog een wetenswaardigheid: het inwonersaantal van Nederland is gelijk aan dat van de stad Jakarta. Maar nu trekken we naar Midden-Java, de provincie in.

De bus voor de transfer naar het vliegveld laat op zich wachten, en als we eenmaal vertrokken zijn arriveren we al binnen drie kwartier bij het vliegveld. Weinig tot geen file op zondag! Dat betekent relaxed vertrekken naar Solo: een groeps check-in met 23 personen en vliegen maar. Nee dus: de drie extra koffers met kostuums en technische apparatuur mag op deze binnenlandse vlucht zonder problemen mee. Nu nog de kist met het achterdoek van Messiah en daar zit ‘m de bottleneck. Alle kilo’s mogen bij elkaar worden opgeteld, dat staat op onze bevestiging van de vliegtuigmaatschappij, maar volgens hun bepalingen mag het gewicht per stuk maximaal 32 kilo zijn. En dan is 45 kilo toch echt 13 kilo te veel. Wat ontzettend jammer dat de voorbereidingen vanuit Nederland en de hulp van het Erasmushuis niets hebben opgeleverd. De enige mogelijkheid die er is om de kist achter te laten en met een latere cargovlucht naar Solo te laten transporteren.

Alle koffers op een pick-up voor de transfer.

Als we op het vliegveld van Solo arriveren, trekken we veel bekijks. Sommige Javanen lijken nog nooit een Europeaan te hebben gezien. Dat we in de provincie zijn blijkt uit nog een ding: er staat geen touringcar klaar maar kleinere busjes. Voor onze koffers staat een open pick-up klaar, waarop onze koffers op kundige wijze worden geladen. Vertrouwen we dit? Er zit niets anders op, dus: ja.

We rijden over hobbelige wegen langs een ontelbaar aantal eettentjes, bazaartjes en groenten- en fruitstalletjes. En we maken plannen voor onze vrije dag. Via het hotel huren we een bus met chauffeur en vertrekken we om 01.30 uur naar de Borobudur om daar de zonsopgang te zien.

Messiah 1990 - 2013

De technische voorbereidingen van de voorstelling in Gedung Kesenian zijn niet zonder slag en (letterlijke) stroomstoot verlopen. Bij aankomst van onze technische ploeg zijn een aantal technici van het theater nog steeds onderweg, dankzij de eeuwige files in Jakarta. Het technisch fiche dat door Introdans van te voren is gecommuniceerd, is anders geïnterpreteerd: zo zijn de bestelde lampen wel aanwezig, maar zijn ze nog niet op de goede plek ingehangen. En doordat de communicatie toch echt in het Indonesisch moet, worden de technici van Introdans heuse dansers: hun gebarentaal wordt steeds inventiever. Inspiratie voor een choreograaf?

In 1990, tijdens de allereerste voorstelling van Introdans in Gedung Kesenian, stond Messiah van Ed Wubbe op het programma. Dit ballet was in Nederland al vele malen te zien en werd een van de publieksfavorieten. Ook nu is het onderdeel van de tournee en bij de persconferentie in het Erasmushuis refereerde Roel Voorintholt er al aan dat Introdans met regelmaat graag successen 'terughaalt'. We zijn benieuwd of vanavond het publiek er net weer zo enthousiast op reageert.

Bij het ontbijt wordt het dagschema doorgenomen en terwijl de technici naar het theater vertrekken heeft de rest van de crew nog tot 12.00 uur de tijd voordat de bus hen bij het hotel oppikt. Vanmiddag een klassieke les, spacing, repetitie, dinerpauze, korte warming-up en...voorstelling!

Van Erasmushuis naar Gedung Kesenian.

De sterrenstatus van de Introdansers groeit hier in Jakarta zienderogen: de directeur van het Erasmushuis heeft de dansers uitgenodigd om zich zo snel mogelijk na de voorstelling tussen het publiek te mengen. En er is geen doorkomen aan: de dansers worden een voor een aangesproken en gevraagd om op de foto te gaan. Het is eigenlijk de bedoeling om het hele tableau te verzamelen voor een groepsfoto, maar dat duurt even. En als het dan zover is, dan worden evenzoveel (telefoon)camera's ter hand genomen als tijdens de voorstelling gebeurde. Ook dat wil maar niet wennen: zit je achterin de zaal, dan zie je voor je allemaal verlichte telefoonschermen. Daar moeten we in het volgende theater voorafgaand aan de voorstelling toch maar een mededeling over uitdoen.

Een deel van de Introdanscrew, met verder v.l.n.r. Ton van Zeeland (directeur Erasmushuis), Caroline van de Zwaan en Tjeerd van de Zwaan (ambassadeur).

Op de dag na onze eerste voorstelling in Jakarta hebben de dansers een rustdag, terwijl de technische ploeg verhuist naar het tweede theater: Gedung Kesenian. Een klassiek theater dat qua architectuur veel wegheeft van de Leidse Schouwburg of andere zogenaamde bonbonnières. Ook de kleedster heeft nog een klusje te klaren: op haar hotelkamer wast ze een aantal kostuums die ze in haar douchecel te drogen hangt. En met dat drogen zit het wel goed: 32 graden buitentemperatuur doet wonderen!

Dansers, balletmeester, kleedster, artistiek directeur en tourmanager zwermen uit over de stad: de botanische tuin in Bogor, de oude stad inclusief Café Batavia, het poppenmuseum of het zwembad worden favoriete hotspots. Opgezwollen enkels, stijve nekspieren of dikke handen verdwijnen langzaam. Ondertussen valt de avond en kijkt iedereen uit naar morgen: de voorstelling op het grotere toneel van Gedung Kesenian.

Weerzien met het Erasmushuis.

Het eerste theater waar we tijdens deze tournee optreden is het Erasmushuis. Met onlangs het verdwijnen van Institut Neerlandais in Parijs is dit - buiten Nederland - nu nog het enige Nederlandse cultuurhuis ter wereld. Introdans heeft er al vele malen opgetreden. Er wordt een grote belangstelling verwacht, waardoor er buiten het theater een groot videoscherm wordt opgesteld om onze voorstelling op te projecteren.

De technici laten ons weten dat de voorbereidingen totnutoe goed zijn verlopen. Aan het ontbijt wordt verdergepraat over de gezamenlijke uitstap van de dansers naar een natuurpark net buiten Jakarta. Ook Diane vertelt volop over haar ervaringen tijdens de workshop. En als we gezamenlijk bij het Erasmushuis aankomen, dan ontstaat er in de wachtrij een spontane 'danstraining'. Iedereen kijkt uit naar de eerste voorstelling van vanavond.

De ploeg van het Erasmushuis is bekend met Introdans, sommige medewerkers werken er al sinds ons eerste optreden in 1990! Vreemd om te zien dat zo’n plek, zo ver van huis, als thuis voelt. En voor nieuwelingen uit onze ploeg is het leuk om vergelijkingen te maken: hun Suni is onze Elly, hun Bob is onze Evert, hun Lulus is onze Janet en ga zo maar door.

Deze tour is goed georganiseerd: het reisschema is tot in de puntjes voorbereid. En zelfs voor de transfer van het hotel naar het Erasmushuis is voor de dansers een bus gereserveerd. Als de bus de verkeerde weg neemt, weer terug bij het hotel aankomt om vervolgens na een half uur bij het theater te arriveren besluiten we om ’s avonds gewoon te lopen. De afstand is immers 5 minuten!

Op het toneel is er een spacing en repetitie (het toneel is kleiner dan we gewend zijn, dus alle balletten worden gerepeteerd) en ook een dasntraining. Ondertussen is er een persconferentie gestart over de Introdanstournee en de directeur van het Erasmushuis, de directeur van Gedunng Kesenian en de artistiek directeur van Introdans geven een kijk in de keuken. Hoe houdt zo’n lange en intensieve samenwerking stand? Welke balletten worden er gedanst? En welke workshops worden er gegeven? De toegestroomde pers wordt tevens getrakteerd op een bitterbal met mosterd, hmmmm.

Voor de voorstelling is er voor iedereen een buffet in het restaurant op het terrein van de Nederlandse ambassade, met een wel heel toepasselijke naam: HEMA. En als het eerste publiek binnenkomt neemt iedereen zijn positie in en kan de show beginnen.

SPIRIT OF DANCE | AZIE | 29 april - 12 mei 2013

Introdans reist van 29 april tot en met 12 mei 2013 naar Azië met het programma SPIRIT OF DANCE. Met repertoire van de choreografen Mauro de Candia, Nacho Duato, Cayetano Soto, Twyla Tharp, Ton Wiggers en Ed Wubbe danst het ensemble drie voorstellingen in Indonesië (twee in Jakarta, een in Solo) en een in Kuala Lumpur (Maleisië).

Artistiek directeur Roel Voorintholt is de crew vooruit gereisd om de eerste voorbereidingen ter plaatste te treffen. Technici, kleedster, balletmeester, tourmanager en dansers volgen een dag later. Na een reis van zo’n 22 uur komen 22 personen 11.300 kilometer verderop aan en strijken neer in het eerste hotel in Jakarta. Tijdens de transfer van het vliegveld naar het hotel worden we geëscorteerd door duizenden auto’s en brommers.

Welkom in Jakarta.

Iedereen verdient een goede nachtrust en zeker na zo’n inspannende reis. Maar niet iedereen heeft voldoende slaap kunnen pakken. De dansers hebben de eerste dag vrij en zijn blij om bevrijd te zijn uit de luchtdrukcabine. De meesten van hen zoeken de natuur op en vertrekken ’s morgens vroeg om de stoffige binnenstad te ontvluchten. Belangrijk voor hen is het om deze dag bij te komen en het lichaam te laten wennen aan het warme klimaat (32 graden!). Er moeten de komende weken natuurlijk een paar mooie voorstellingen gedanst worden.

De technici starten de voorbereiding in het eerste theater, het Erasmushuis. De kleedster gaat met hen mee om de kostuums uit hun keurslijf te bevrijden: met name de rokken van het ballet Messiah moeten worden uitgehangen.

Diane Matla geeft ’s middags een workshop bij EKI Dance Company, een dansgezelschap in Jakarta waarmee we deze tournee onze ervaringen uitwisselen. Diane heeft een pittige workshop voorbereid op basis van Ed Wubbes Messiah. Na een introductie over het gezelschap Introdans begint de warming-up die wordt gevolgd door het instuderen van een aantal sleutelscènes uit Messiah. Roel Voorintholt arriveert tegen het einde van de workshop en is zichtbaar onder de indruk van het resultaat: de Indonesische dansers die gespecialiseerd zijn in de traditionele Javaanse dans geven zich met volle overgave. Deze week bezoeken ze onze voorstelling, waarin ze het ballet in onze uitvoering kunnen zien. Als Diane een rok uit het ballet laat zien, storten de Indonesische kleedsters er zich bovenop. Het patroon wordt druk bestudeerd en bewonderd. Ook zij kijken uit naar de voorstelling.

Als de dansers na afloop een Introdansshirt ontvangen trekken ze het direct aan voor de groepsfoto.

En op de eerste dag lijkt onze Introdansmissie geslaagd: samenwerken met plaatselijke dansinitiatieven was een van onze doelen en als we enthousiast worden uitgezwaaid rijden we erg tevreden terug naar het hotel. Met de repetities en de voorstelling van morgen in het vooruitzicht, trotseert onze taxi de stortregen. Ieder zoekt zijn kamer op voor een verfrissende douche.