Voorafgaand aan de eerste voorstelling in Shanghai werd artistiek directeur Roel Voorintholt uitgebreid geïnterviewd door twee journalisten. Dit blijkt zijn effect te hebben: de kaartverkoop voor de tweede voorstelling heeft zo'n 'boost' gekregen, dat we richting uitverkocht gaan. De zaalcapaciteit is stukken groter dan ons huistheater in Arnhem, dus is het in Shanghai en de andere Chinese steden erg belangrijk om helder en aantrekkelijk te communiceren. We zijn slechts twee keer in deze stad te zien, terwijl sommige succesvolle producties er maandenlang staan. Overdag is er tijd om wat toeristische aankopen te doen. Op straat wordt iedereen aangeklampt met 'watch?' 'iPod?' 'iPhone?', iedere tien meter die we lopen wordt geprobeerd om ons kleine winkels binnen te lokken. En als we uit nieuwsgierigheid meegaan, dan kunnen we apparaten kopen voor minder dan de helft van de oorspronkelijke vraagprijs. Apparatuur die alleen geschikt is voor Chinees gebruik, dus reden te meer om niet tot aankoop over te gaan. Het afdingen gebeurt hier door middel van een rekenmachine: de verkoper toets een bedrag in, de potentiële kopen het tegenbod, en zo gaat het nog even door. De beste tactiek is om tijdens het onderhandelen weg te lopen, waardoor men in paniek raakt. En al gauw is de oorspronkelijke vraagprijs tot 40% gedaald.
Het Chinese pruikenpoeder heeft bij de voorstelling zijn werk goed gedaan en wordt weer klaargezet. De technici staan standby en de dansers hebben hun training op het toneel af. Een half uur voor aanvang rent Ma Ran in grote paniek de zaal in: de deuren moeten open, want het publiek staat te wachten. Wij reageren verbaasd: het is nog 30 minuten voor aanvang en de Chinezen komen sowieso altijd te laat. Iris Reyes, onze balletmeester, maakt onverstoord de training af en gelijk heeft ze. Het blijkt een storm in een glas water, maar wederom een typisch staaltje miscommunicatie. Onze gids naar de Grote Muur legde ons al uit: jullie Europeanen zijn zo direct, wij zijn indirect. En hij heeft misschien gelijk, maar we zullen er toch samen uit moeten komen. Ik heb sterk het idee dat de Chinezen slechts een ding tegelijk kunnen doen.
Ondertussen stroomt het publiek de zaal in: gisteren veel Chinezen en vanavond veel Europeanen. De organisatie laat ons weten dat er veel kunstliefhebbers op de voorstelling zijn afgekomen. Onder hen ook medewerkers van de musea die we bezocht hebben en waar we zo vanonder de indruk waren. Er is ook een groep Nederlandse architecten aanwezig die in Shanghai werkt: de skyline van de stad wordt met hen besproken. Tevens hebben we een aantal mensen uitgenodigd die we gisteren in een restaurant ontmoetten. Ze waren niet op de hoogte van de voorstelling en komen graag kijken: hun reacties zijn lovend. Blij dat de Introdansmissie ook in Shanghai werkt!
De dansers dansen de sterren van de hemel en het publiek is razend enthousiast. De reacties zijn zelfs vergelijkbaar met het scanderende applaus in Nederland; dit maakt ons erg nieuwsgierig naar de derde stad, Hefei. Een correspondent van NRC Handelsblad die gisteren de voorstelling bezocht, liet ons weten dat Hefei een schattig stadje is. Schattig? Hmmm, dat klinkt een beetje verdacht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten