Gisteren leek alles enigszins volgens planning te verlopen, maar vandaag is alles anders. De technische ploeg van Introdans (1e inspeciënt Hans, toneelmeester Sander, geluidsman Sam en lichtman Rinaldo) vermoedt dat het een flinke klus zal worden om in het Anhui Grand Theater een zogenaamd ‘heldere’ voorstelling in de geplande tijd voor te bereiden. Dat ligt enerzijds aan de grote groep Chinezen die komen assisteren, maar niet altijd weten wat ze doen. Daarnaast beïnvloeden onverwachte omstandigheden het proces. De coulissen bestaan normaalgesproken uit een zwart of nachtblauw velours, in Hefei zijn deze groen. Alle buitendeuren blijven de gehele dag openstaan waardoor de binnentemperatuur naar 12 graden daalt. De straalkachels binnen sorteren geen effect en zorgen voor een onaangename atmosfeer. De verrijdbare lift waarmee lampen en beamer worden opgehangen is een houten trap. En ineens begeeft de lichtinstallatie het: het sturingssysteem van het theater weigert zijn werk te doen en het blijft pikkedonker. De Chinezen kijken verbaasd en wij wachten uren tot het gerepareerd is. Ondertussen zijn balletmeester en dansers gearriveerd voor de spacing en repetitie. Al snel wordt duidelijk de repetitie komt te vervallen, en het werkschema wordt wederom aangepast. Het is een risico, maar dan maar zonder doorloop de voorstelling in.
De sfeer blijft positief: iedereen focust zich op een goed resultaat. Voorafgaand aan de voorstelling zit er op de eerste rij een man met een enorme telelens en camera. De manager marketing hoort dat deze van een plaatselijke krant is, maar dat de beste man zeker niet zal flitsen. In het buitenland willen we fotografen nog wel eens toelaten, maar het is enorm storend voor dansers en publiek. Daarnaast berust er op ons werk auteursrecht. De voorstelling begint terwijl het publiek nog binnenstroomt: er zijn 1.600 kaarten verkocht, maar de zaal is nog niet half gevuld. Papa’s, mama’s en kinderen komen opgetogen binnen met grote bakken popcorn en nemen luid pratend hun plaatsen in. En dan gebeurt het onverwachte: zo’n 100 mobiele telefoons worden tevoorschijn gehaald en de zaal wordt opgelicht door tientallen flitscamera’s. Er is geen beginnen aan. Balletmeester, artistiek directeur en manager marketing rennen de zaal uit om er het beste van te maken; de theaterorganisatie zegt te zullen assisteren maar er gebeurt niets. Dan zelf maar de zaal in om iedere camera vriendelijk te laten uitschakelen, maar daar is beginnen aan. Als we de voorste rij waarschuwen beginnen ze achteraan en andersom. De dansers waren van te voren gewaarschuwd en dansen onverstoord door. Vooral ‘Sechs Tanze’ zorgt voor veel lachsalvo’s, ook de aanwezige kinderen vinden de muziek van Mozart en de soms hilarische scènes aanstekelijk. Er wordt nog twee keer omroepen dat fotograferen niet is toegestaan, ook niet met flitslicht, maar de Chinezen geven geen gehoor.
Na afloop wordt de gehele crew uitgenodigd voor een diner in een nabijgelegen restaurant. Dezelfde luidsprekende man doet een woord van welkom en heft wederom het glas, Chinese rijstwijn, en na dit glas nog een en nog een. We zijn nieuwsgierig naar zijn mening over de voorstelling. 'Vely, vely, vely good. Beautiful!' Hij licht toe dat met name ' Sechs Tanze' zo tot de verbeelding spreekt. En bij In Memoriam' een man op spitzen: dat hebben ze nog nooit gezien. Tot in de late uurtjes gaat het door. Iedereen kijkt uit naar de treinreis van morgen: vaarwel schattig Hefei, op naar Wuhan.
Gisteren leek alles enigszins volgens planning te verlopen, maar vandaag is alles anders. De technische ploeg van Introdans (1e inspeciënt Hans, toneelmeester Sander, geluidsman Sam en lichtman Rinaldo) vermoedt dat het een flinke klus zal worden om in het Anhui Grand Theater een zogenaamd ‘heldere’ voorstelling in de geplande tijd voor te bereiden. Dat ligt enerzijds aan de grote groep Chinezen die komen assisteren, maar niet altijd weten wat ze doen. Daarnaast beïnvloeden onverwachte omstandigheden het proces. De coulissen bestaan normaalgesproken uit een zwart of nachtblauw velours, in Hefei zijn deze groen. Alle buitendeuren blijven de gehele dag openstaan waardoor de binnentemperatuur naar 12 graden daalt. De straalkachels binnen sorteren geen effect en zorgen voor een onaangename atmosfeer. De verrijdbare lift waarmee lampen en beamer worden opgehangen is een houten trap. En ineens begeeft de lichtinstallatie het: het sturingssysteem van het theater weigert zijn werk te doen en het blijft pikkedonker. De Chinezen kijken verbaasd en wij wachten uren tot het gerepareerd is. Ondertussen zijn balletmeester en dansers gearriveerd voor de spacing en repetitie. Al snel wordt duidelijk de repetitie komt te vervallen, en het werkschema wordt wederom aangepast. Het is een risico, maar dan maar zonder doorloop de voorstelling in.
De sfeer blijft positief: iedereen focust zich op een goed resultaat. Voorafgaand aan de voorstelling zit er op de eerste rij een man met een enorme telelens en camera. De manager marketing hoort dat deze van een plaatselijke krant is, maar dat de beste man zeker niet zal flitsen. In het buitenland willen we fotografen nog wel eens toelaten, maar het is enorm storend voor dansers en publiek. Daarnaast berust er op ons werk auteursrecht. De voorstelling begint terwijl het publiek nog binnenstroomt: er zijn 1.600 kaarten verkocht, maar de zaal is nog niet half gevuld. Papa’s, mama’s en kinderen komen opgetogen binnen met grote bakken popcorn en nemen luid pratend hun plaatsen in. En dan gebeurt het onverwachte: zo’n 100 mobiele telefoons worden tevoorschijn gehaald en de zaal wordt opgelicht door tientallen flitscamera’s. Er is geen beginnen aan. Balletmeester, artistiek directeur en manager marketing rennen de zaal uit om er het beste van te maken; de theaterorganisatie zegt te zullen assisteren maar er gebeurt niets. Dan zelf maar de zaal in om iedere camera vriendelijk te laten uitschakelen, maar daar is beginnen aan. Als we de voorste rij waarschuwen beginnen ze achteraan en andersom. De dansers waren van te voren gewaarschuwd en dansen onverstoord door. Vooral ‘Sechs Tanze’ zorgt voor veel lachsalvo’s, ook de aanwezige kinderen vinden de muziek van Mozart en de soms hilarische scènes aanstekelijk. Er wordt nog twee keer omroepen dat fotograferen niet is toegestaan, ook niet met flitslicht, maar de Chinezen geven geen gehoor.
Na afloop wordt de gehele crew uitgenodigd voor een diner in een nabijgelegen restaurant. Dezelfde luidsprekende man doet een woord van welkom en heft wederom het glas, Chinese rijstwijn, en na dit glas nog een en nog een. We zijn nieuwsgierig naar zijn mening over de voorstelling. 'Vely, vely, vely good. Beautiful!' Hij licht toe dat met name ' Sechs Tanze' zo tot de verbeelding spreekt. En bij In Memoriam' een man op spitzen: dat hebben ze nog nooit gezien. Tot in de late uurtjes gaat het door. Iedereen kijkt uit naar de treinreis van morgen: vaarwel schattig Hefei, op naar Wuhan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten