Een Oscar voor Roel.

Er is ons verteld dat voorafgaand aan de voorstelling in Teater Besar de vice-rector een woord van welkom zal spreken. Maar we hebben op het zijtoneel ook een geheimzinnig kistje zien staan: wat zou daar inzitten? Als het publiek binnenstroomt neemt een man in traditionele batik het woord, hij spreekt gedragen, serieus en langdurig. Hij biedt zijn verontschuldigingen aan voor de langzame renovering van het theater. (Ons was opgevallen dat het een stuk vooruit gegaan was, want vorige keer liepen er nog kakkerlakken over het toneel en nu zag het er schoon uit.) Maar dat hij er zijn uiterste best voor zou doen om de vaart er in te houden. 

Roel was gevraagd om ook een woord van welkom te doen. Met geleende Indonesische woorden (en dat stellen de bezoekers erg op prijs!) illustreert hij hoe belangrijk het is om weer terug te zijn in Solo. Hij koestert goede herinneringen aan voorbijgane jaren, aan de voorstellingen van beide dansensembles en de projecten van Introdans Interactie. Hij roemt de dansstudenten die de middag er voor iets heel bijzonders hebben laten zien. Als Roel wilt afsluiten wordt hij onderbroken. De vice-rector neemt weer het woord en het geheimzinnige kistje wordt opgebracht. Vanwege de bijzondere samenwerking met Introdans en vanwege de inspiratie die het gezelschap het publiek en de studenten geeft, wordt Roel onderscheiden met een 'award'. Een beeld dat niet onderdoet voor een Oscar, en zo gaat-ie bij ons de geschiedenisboeken in.

We zouden bijna vergeten dat er ook nog een voorstelling moet worden gedanst. En hoe. De dansers zijn subliem en zetten een erg krachtige voorstelling neer. Balletmeester, tourmanager en artistiek directeur zijn enorm onder de indruk, enorm. Van te voren zijn de dansers gewaarschuwd voor het publiek in Solo: ze zijn verlegen, houden erg van hun eigen, traditionele Javaanse dans en geven nauwelijks een blijk van waardering. Nou, ook hierin is iets veranderd: er wordt zelfs gefloten.

Het publiek is van te voren gevraagd om niet te fotograferen en dat lukt redelijk. Maar er is hen beloofd dat na afloop het voordoek open blijft en dat ze het toneel op mogen komen om de dansers te begroeten. Het slotapplaus is nog niet afgelopen of wie hebben we daar? De dansstudenen van ISI bestormen luid gillend (bijna hysterisch) het podium en willen een groepsfoto, met zichzelf, zonder zichzelf, met Verine, met Fillipo, met Pascal, ze kennen ineens alle namen en zijn fanatiek in het volkrijgen van hun fotoalbum.

Na afloop biedt ISI ons een buffet aan: een traditionele Indonesische maaltijd. We zijn er dankbaar voor en weten dat we Solo niet snel zullen vergeten. Hopelijk tot volgend jaar!

Opgewonden keren we terug naar het hotel, klaar voor de laatste nacht in Solo. Morgen reizen we naar KL (Kuala Lumpur) met een tussenstop in JK (Jakarta).